Vlak voor zijn vertrek kreeg hij een bittere pil te slikken toen de U-raad niet wenste in te stemmen met het reorganisatieplan van het CvB. 'En dat gebeurde nota bene ook nog in een besloten, zeg maar geheime, vergadering van de raad. De democratisch gekozen vertegenwoordigers sloten de deur voor hun kiezers. Ik heb me daar aan gestoten. Het past niet bij het meest democratische en open orgaan van deze universiteit.'
Sistermans maakte begin deze week nog een laatste rondje langs de mensen met wie hij 'intensief' heeft samengewerkt, waaronder diensthoofden en leden van het UT-managementteam: de decanen en wetenschappelijk directeuren dus. Handje schudden en een laatste check of de mensen er echt voor willen gaan.
En?
'Ik heb er alle vertrouwen in. Hoop ook dat de openheid tot nu toe - onderling en richting het CvB- plus ook naar universitaire gemeenschap toe, standhoudt. En ik hoop dus ook vanuit de UR'.
Is dat niet een beetje idealistisch?
'Misschien. We zullen het wel zien. De kracht van een goedfunktionerend MT is dat ieder voor zich verder kijkt dan alleen het belang van zijn faculteit of instituut. Dat is noodzaak, wil de UT één front maken. Haar performance moet van binnen naar buiten toe zichtbaar worden. Want daar ligt ons succes.'
Pissig is Sistermans, die bij de opening van het academisch jaar informeel al van de minister bevestigd kreeg dat hij wordt herbenoemd in de raad van toezicht van de UT, over de rol van de Universiteitsraad. Althans toen het moment van besluiten was aangebroken. Die laatste dinsdag van augustus, toen de raad in besloten setting niet wilde instemmen met de reorganisatieplannen, is voor hem zwartgekleurd. 'Het CvB heeft het afgelopen jaar in alle denkbare openheid -via de interne media- geopereerd, alle informatie aan de raad verstrekt die voorhanden was. Bij ons stond transparantie voorop. Hoe goed ik ook met de raad heb samengewerkt al die tijd, of juist daarom, het was een klap voor me dat de raad niet wilde of durfde besluiten op basis van al die informatie die er lag. Ik had ze voor die tijd al gewaarschuwd voor vluchtgedrag. Kijk, je kunt dezaak wel uitstellen om nog meer feiten op tafel te krijgen, maar op een gegeven moment moet je ook durven beslissen, want honderd procent zekerheid hoe alles in detail gaat lopen krijg je nooit. Wel moet je het proces van invoering kunnen vertrouwen. Verder uitstel leidt tot nog hogere kosten en nog hardere maatregelen. Het raamwerk is toch volstrekt duidelijk. En de verwarring werd nog groter toen de technisch voorzitter en de echte raadsvoorzitter met verschillende lezingen naar buiten traden.'
Eerst leek het dat er een geschil was ontstaan tussen raad en college. Ontstemd maakte het CvB namelijk publiekelijk bekend dat het de zaak zou voorleggen aan een landelijke arbitragecommissie, met alle vertraging voor het reorganisatieproces vandien. Dat nieuws was nog niet de wereld in gestuurd of de raad bleek in besloten kring vastgesteld te hebben zich te willen bedienen van de wettelijk vastgelegde bedenktermijn van dertig dagen alvorens een definitief standpunt in te nemen. Dus was er opeens geen geschil meer.
Sistermans: 'Die stap van de raad kwam voor het college als een totale verrassing. Er was in de communicatie met de raad nooit over die optie gesproken, al heeft de raad natuurlijk het volste recht om zich hiervan te bedienen. Of dit taktiek is van de raad weet ik niet. Het merkwaardige is dat hij niet instemt met de reorganisatieplannen maar wel toestemt dat het CvB met het proces voortgaat. Ik weet wel dat er juridisch verschil in zit, maar het valt voor de mensen binnen deze universiteit toch moeilijk met elkaar te rijmen. De meest complicerende factor is dat de diensthoofden slechtnieuwsgesprekken moeten voeren met hun medewerkers over hun baan, terwijl dat formeel eigenlijk niet kan omdat de raad zich nog bezint.'
Wat kunnen beide kampen doen om de zaak vlot te trekken?
' Er is geen sprake van twee kampen. Ieder heeft het beste met de UT voor. Ik wil één slagorde. Dat geldt trouwens ook voor de universiteiten naar de minister toe. En liever nog: sámen met de minister. Raad en CvB willen graag weer aan tafel, maar of dat nou informeel (wil het college volgens Sistermans, red.) of formeel moet, daarover is men het nog niet eens'.
Eén slagorde?
'De universiteiten moeten van hun probleem een gemeenschappelijk probleem maken. Dat is een veel sterkere optie dan dat ieder voor zich loopt te klagen. De drie technische universiteiten bespreken op dit moment met elkaar welke vorm van samenwerking en afstemming verstandig is voor de toekomst, het zogenaamde kwartetten. Door de al maar teruglopende bèta-belangstelling van schoolverlaters neemt de financiële druk steeds meer toe. Het probleem is te belangrijk om dat alleen aan de universiteiten over te laten, maar het initiatief kan wel in Delft, Eindhoven en Enschede liggen. Echter, samen is meer dan het eens worden over opleidingen en onderzoek. Er zijn ook samenwerkingsvormen denkbaar in personeelsbeleid, denk aan loopbanen, of financieel beleid. Je kunt concurrerenen samenwerken, kijk naar het bedrijfsleven. Zaak is dan wel dat men eerst in eigen huis snel orde op zaken stelt. Anders heeft het geen zin om met de minister in gesprek te gaan'
Zie ook elders in het UT-nieuws
Joop Sistermans: ...bittere pil...
