Af en toe heb je dat wel eens, de behoefte om te praten tegen dooie dingen. Niet dat ze iets terug moeten zeggen, maar je bent het wel even lekker kwijt.
Ben je heelhuids terug van vakantie bijvoorbeeld, na een paar duizend kilometer Europees asfalt vreten, dan verdient je trouwe vierwieler toch echt wel een dankbaar klopje op de motorkap, terwijl je hem toeroept 'Goed gedaan jochie!'.
Haal je je scheenbeen open aan de grasmaaier in de schuur, kan-ie de meest vreselijk verwensing verwachten, plus een flinke trap na. Maar dat dooie dingen niets terugdoen, dat gaat veranderen. Tenminste, als je het bericht elders in deze krant moet geloven, over de spectaculaire toepassingen van spraaktechnologie in het huis van de toekomst. TalkingHome heet het bedrijf van de uitvinder die op de campus bezig is koelkasten, televisies en gordijnen te leren luisteren. Vooral bejaarden moeten blij zijn met de vinding, want dankzij hun Talking Home kunnen ze straks langer voor zichzelf zorgen en hoeven wij dat niet te doen.
Het schijnt een koud kunstje te zijn om gordijnen te leren open te gaan als een geautoriseerde bedlegerige bejaarde 'gordijnen open' roept. De volgende fase is, dat de talkinghome-apparatuur zo vertrouwd raakt met de gewoontes van de bewoner dat het aan een half woord genoeg heeft. De reutelende geluiden die gepaard gaan met een moeizaam ontwaken, zijn voor de spraakchip al genoeg om aan het touwtje van de gordijnen te trekken, en er nog even met kunstmatige doch opgewekte stem, elke ochtend weer, enthousiast aan toe te voegen: 'Goedemorgen! Dit is de eerste dag van de rest van uw leven ...'
Dat gaat goed, totdat de chip zich verslikt in de interpretatie van de vertrouwde ochtendreutel. Als de eenzame en amechtige bejaarde op een nacht, na een kortstondige maar fatale hapering van zijn ademhalingsorganen de laatste adem uitblaast, reageert het talking home prompt en klinkt het opgewekt door het diepe duister: 'Goedemorgen! Dit is de eerste dag van de rest van uw leven ...'
Bob en Zat
Ervaring die je naast je studie opdoet is óók belangrijk. Voorbeeld: na vier jaar op kamers ontkurk je tijdens familiefeestjes onder bewonderend oog van tante Els met gemak die lastige wijnfles, drink je oom Gerard onder de tafel en wip je een biertje aan je schoenzool open.
Ach, zolang drank niet meer kapot maakt dan je lief is, hoor je ons niet klagen. Maar daar is het Nationaal Instituut voor Gezondheidsbevordering en Ziektepreventie nu juist een beetje bang voor. Dat het wél uit de hand loopt. Het NIGZ wil daarom onder eerstejaars de boodschap verbreiden dat niet-drinken ook een optie is. Met andere woorden: ieder z'n meug, maar maak het niet te bont. De campagne luistert naar de welluidende naam: 'Ik ben zat...en wie ben jij?'
Ze verzinnen wat tegenwoordig. Qua alcohol en slogans. Laatst kwam de BOB voorbij, de Bewust Onbeschonken Bestuurder-campagne. Het concept is simpel. Voordat de vriendengroep op wielen zich richting horeca beweegt wordt de vraag gesteld: wie is vanavond de bob? Prima idee. Alleen wordt het er in de kroeg niet eenvoudiger op.
Mogelijke conversatie:
'Ik ben zat... en wie ben jij?'
'Ik ben Bob.'
Komt dat even mooi uit!
'Biertje, Bob?'
'Ja, lekker.'
Shit. Hij heet echt Bob. En wij wilden nog wel afsluiten met die andere good old slogan: Glaasje op, laat je rijden.
Balen.
