Die titel is prikkelend.
'Het is natuurlijk een metafoor. In het onderwijs veranderen dingen heel langzaam. Net zoals een groot schip maar heel langzaam van koers verandert. Dat heeft iets ongrijpbaars. En er zijn altijd mensen die vanaf de kant roepen dat het schip een andere koers moet varen. Ik heb onderzoek gedaan naar de wiskundeprestaties van 14-jarige scholieren. Daarvoor heb ik in 1995 een praktische, laboratorium-achtige toets bij ze afgelegd en in 1999 is dat herhaald. Aanleiding daarvoor was de invoering van de basisvorming. Heeft dit tot verandering geleid in de prestaties van de leerlingen?'
En de uitkomst is?
'Nee...amper verschil. En dat terwijl met de invoering van de basisvorming men juist hoopte dat de leerling er wel op vooruit zou gaan. In deze vorm van onderwijs is het namelijk de bedoeling dat er praktischer les wordt gegeven, waardoor meer vaardigheden worden ontwikkeld. Dat was dus niet het geval. Mogelijke oorzaak hiervan kan zijn dat een periode van vijf jaar te kort was om de invoering van de basisvorming op wiskundegebied te toetsen. Ik ben van mening dat kinderen niet alleen in de klas wiskunde leren, maar ook in andere situaties. Als ze zich tijdens het spelen afvragen hoe hoog een boom is zijn ze al met wiskunde bezig. Het onderwijs zou dus meer praktijkgericht moeten zijn. Zoals een toets met knippen en plakken of het gebruik van een weegschaal. In theorie bestaat dit al wel, ik heb ze als voorbeeldfunctie voor docenten en beleidsmedewerkers op mijn website gezet. '
Hoe heb je dit onderzoek zo snel kunnen voltooien?
'Ik was een aio met bagage. Van origine wiskundige en met veel ervaring in het onderwijs. Ik hou van getallen en cijfertjes. In de klas werd ik de juf van het knippen en plakken genoemd. Ik heb dan ook altijd gevonden dat handvaardigheid en wiskunde prima samengaan. Docenten of ouders keken wel eens raar tegen mijn praktische lesmethoden aan. Toch, als leerlingen gemotiveerd zijn, leren ze ook beter. De resultaten van de eindexamenkandidaten waren altijd prima, dus lieten ze mij mijn gang gaan. Door mijn achtergrond was het, denk ik, makkelijker om mijn onderzoek uit te voeren dan voor iemand die direct na zijn studie aio wordt.'
Een bevlogen wiskundelerares. Miste je het onderwijs geven niet?
'Heel erg. Maar les geven op een middelbare school is geen optie als je fulltime aio bent. Gelukkig kon ik wat wiskunde doceren aan eerstejaars BIT- en telematica-studenten. Vooral dat contact met studenten vind ik prettig.'
En ga je weer knippen en plakken voor de klas?
'Eigenlijk loopt mijn contract op de UT nog tot maart 2003. Zelfs PA&O wist niet hoe ze dit moest oplossen, eigenlijk kon ik zonder te werken loon krijgen. Alhoewel loon... Er bestaan alleen regelingen voor aio's die meer tijd nodig hebben. Gelukkig hebben we het euvel kunnen oplossen. Nu ga ik per 1 augustus voor drie jaar naar Afrika. Aan de universiteit van Mozambique heb ik een baan gekregen om nieuw wiskundeonderwijs te ontwikkelen. Ik heb eerder drie jaar in Zimbabwe leraren opgeleid. Toen ben ik erg geraakt door de schoonheid van het Afrikaanse land. Niet alleen door de olifanten en de prachtige ondergaande zon, maar ook de mensen. Een fantastisch continent waar ik regelmatig met heimwee aan dacht tijdens mijn promoveren, het heeft me nooit losgelaten. En nu heb ik de ultieme combinatie: wiskunde, onderwijs en Afrika. Daarom zal ik ook in Afrikaanse galakleding mijn proefschrift verdedigen.'
Maaike Platvoet
Doctor Pauline Vos geflankeerd door haar twee paranimfen
