Het klinkt paradoxaal, een leesclub voor dyslectici. Maar hij bestaat, en inderdaad: we hebben te maken met een schijnbare tegenstrijdigheid, aldus Hanneke Bluemink, lid van de club en naar eigen zeggen in het bezit van een dyslectische achternaam (spreek uit: 'Bleumink').
Bluemink, vierdejaars TN: 'Juist omdat iemand met woordblindheid extra veel doorzettingsvermogen nodig heeft om een boek uit te lezen, is het handig om een stok achter de deur te hebben. Zo'n leesclub motiveert enorm.'
Dat is wel nodig, want lezen is voor dyslectici een bezoeking. Bluemink zelf doet over vijf à tien bladzijden al gauw een uur. 'Ik lees vaak over kleine woorden heen, zodat je blijft zitten met hele rare zinnen. Als je bijvoorbeeld het woordje 'niet' mist - wat me nog weleens overkomt - dan verandert de betekenis natuurlijk nogal.'
Het idee voor de leesclub, vooralsnog vier leden groot, ontstond tijdens de TN-studiereis van afgelopen zomer. 'We kwamen er toevallig achter dat we hetzelfde probleem hebben', aldus Hanneke. 'En iedereen wilde graag méér lezen. Toen hebben we harde afspraken gemaakt.'
Die afspraken luiden als volgt: elke twee maanden komt het gezelschap bijeen en dan dient er een roman naar eigen keuze gelezen te zijn. De clubleden vertellen elkaar over hun leeservaringen. De zitting wordt opgefleurd met Belgisch bier. Wie zijn boek niet heeft uitgelezen, moet de volgende keer de consumpties betalen.
Het laatste boek dat Bluemink in clubverband las, is The cider house rules, van John Irving. 'Heel goed vond ik het. Irving vertelt met grote vaart, hij maakt weinig woorden vuil aan bloemetjes in de berm, noch op het behang. Er zit veel actie in zijn boeken. Daar hou ik van, want als je langzaam leest - zoals ik dus - raak je makkelijk de draad van het verhaal kwijt. Bij de boeken van Irving gebeurt dat niet: die zijn een en al draad.'
