Facilitair manager Ronald Sjardijn acht de ontruiming inderdaad 'bijzonder voorspoedig verlopen'. De Vrijhof was 9 minuten na de bommelding ontruimd. 'De eis' van de bommelder was tien minuten. 'Dat is mede te danken aan het adequate handelen van secretaresse en bedrijfshulpverleenster Monique de Mol. Mol koos ervoor direct het alarm in werking te stellen en niet, zoals het protocol voorschrijft, eerst het gele hesje aan te trekken en de portofoon op te halen. Daarmee bespaarde zij tijd.' Het evaluatierapport prijst ook de portiers wegens het snelle afsluiten van de toegangsdeuren, waardoor niemand de Vrijhof meer in kon.
Maar sommige zaken moeten beter. Het CvB zou te laat zijn geïnformeerd, de bewoners zelf wisten niet war er gaan was en ook was onduidelijk waarom brandweer en ziekenwagen op het appèl ontbraken. 'We checken na wat bij de politie de standaardprocedure hiervoor is', aldus Sjardijn.
Ook aan de nieuwe calamiteitenbordjes in het gebouw schort het een en ander. Bij alarm in de Vrijhof dient men zich altijd naar het sportcentrum te begeven. Weet dat maar 'es. Voor de Bastillebewoners is dat weer de Vrijhof. Kritiek is er ook op de monotone stem waarmee het onheil werd bekend gemaakt en alleen in het Nederlands. Sjardijn: 'Dat laatste gaan we snel met de leverancier regelen.' Het gebruik van een stem naast een alarmsignaal is volgens hem niet wettelijk verplicht. 'Maar je voorkomt ermee dat mensen gaan bellen naar de receptie. Bovendien: een monotone stem verraadt geen emotie. Anders zou er al direct paniek ontstaan'.
Per gebouw en UT-breed is er een calamiteitenplan aanwezig, vertelt Marcel Weustink, hoofd bewakingsdienst. Dat wordt regelmatig geactualiseerd, verzekert hij. 'De laatste wijziging dateert van 18 maart 2002.' Weustink: 'Alles ging volgens het boekje. Wegens het krappe tijdsbestek moesten we improviseren. Daarom is ook niet direct het CvB gewaarschuwd. Bij de bommelding op 19 december 1996 in het WB-gebouw kregen we anderhalf uur de tijd om het pand te ontruimen en dus was er meer tijd voor overleg. Prioriteit lag nu bij het ontruimen van de Vrijhof.'
Het was dus de tweede bommelding in zes jaar. Ton van der Woude, hoofd facilitaire dienst van niet-onderwijsgebouwen, herinnert zich nog een bommelding in 1974 of 1975. 'Het gebeurde tijdens een popconcert in de Vrijhof. Het publiek en de band werden op de hoogte gesteld en kregen de keus om al dan niet het gebouw te verlaten. De band besloot door te spelen, de helft van het publiek verliet de zaal. Dat was absurd. Tegenwoordig is er niets te kiezen'.
Maaike Platvoet
Binnen tien minuten lagen de gangen van de Vrijhof erverlaten bij.
