Na vijfendertig jaar blijkt dat een middel voorgeschreven aan kinderen met astma niet werkt. Gelukkig kan het geen kwaad.
Sinds 1968 kregen vele kinderen met astma het geneesmiddel dinatriumcromoglycaat, beter bekend als lomudal, voorgeschreven. Dat zou de mestcellen stabiliseren, en onderdrukt daarmee het vrijkomen van histamine en de daarmee gepaard gaande benauwdheid. Destijds ontwikkelde het Britse Fisons de astmamedicatie en uitvinder Roger Altounyan verkreeg een patent op de inhalator. Hij had zelf last van astma, probeerde het middel op zichzelf uit en had er baat bij.
Medische onderzoekers aan de Erasmus MC in Rotterdam publiceerden in 1997 in The Lancet de resultaten van een groot onderzoek met driehonderd kinderen, waarbij ze het effect vergeleken van dinatriumcromoglycaat en een placebo. Tot hun verrassing ontdekten ze dat het middel het niet beter deed dan de placebo. De Rotterdamse onderzoekers bestudeerden daarop circa 24 klinische onderzoeken naar de toepassing van dinatriumcromoglycaat. De onderzoeken, uitgevoerd in de afgelopen 35 jaar, verschilden in omvang en conclusies. Ook verschilden de onderzochte groepen patiënten. Het middel was onderzocht bij jonge patiënten met zware astma of juist zeer jonge kinderen, maar nauwelijks bij de tegenwoordig aanbevolen groep patiënten van vijf tot twaalf jaar met een milde vorm van astma.
Het eindresultaat is helder: het geneesmiddel beperkt het hoesten en de gierende ademhaling niet, leidt niet tot verminderde toepassing van steroïden bij acute aanvallen en verlaagt evenmin de kans dat een kind vanwege astma in het ziekenhuis moet worden opgenomen. Mogelijk zorgt een 'aai-over-de-bol'-effect - aandacht voor het kind en zijn klachten en het ritueel van inhaleren van het geneesmiddel - ervoor dat het middel symptomen onderdrukt. (bron: Natuur & Techniek)
