Dus de Betuwelijn kwam er toch, als uitkomst van een democratisch proces, en dan vind ik, dan moet je dat als tegenstander ook niet meer proberen tegen te houden. Ja, okee, ik heb bezwaarschriften ingediend, bij gemeentes, bij de provincies, zoveel ik maar kon. En ik heb een strookje boomgaard gekocht waar het tracé overheen moest, mijn hangmatje aan twee kersenbomen geknoopt en netzolang dwarsgelegen bij de onteigening tot de ME mij kwam verwijderen. Maar dat was niet om de aanleg tegen te houden. Dat was er uitsluitend op gericht om er het maximale uit te halen.
En ik heb er wat uit weten te halen. Verdiepte aanleg, extra tunnels, geluidswering, het kon niet op. Want kijk, het is heel eenvoudig. Die tunnelbouwers moeten toch tunnels bouwen. Dat is het hele idee achter overheidsinvesteringen, dat onze ondernemers aan het werk blijven. Als ze geen tunnels in de Betuwelijn mogen neerleggen, dan leggen ze wellicht een extra tunnel onder het Noordzeekanaal. En daar moeten dan weer extra snelwegen naar toe geleid worden en dan is er weer een stuk Hollands landschap naar z'n mallemoer. Dus dan zeg ik, concentreer het allemaal in één project.
Zie het als een kermis. Voor sommigen een bron van inkomsten. Voor anderen van plezier en jolijt. Maar voor de meesten betekent het herrie en overlast. Iedereen komt optimaal aan z'n trekken wanneer we zoveel mogelijk attracties samenbrengen op een zo klein mogelijk terrein waarop mensen zo snel mogelijk hun portemonnee kunnen leegkieperen. De Betuwelijn kost nu al achtmaal zoveel als oorspronkelijk begroot. Ik garandeer u, dat gaat zeker het tienvoudige worden. Menigeen ziet dit als verkwisting. Maar volgens mijn berekeningen besparen we ons land zo negen projecten van een even vernietigende omvang.
