Het artikel van Bart Verdaasdonk (28) kan bijna de deur uit. Hij moet alleen nog dringend op zoek naar een paar referenties voor de literatuurlijst. En dat met deze hitte. De in korte broek gestoken medewerker bij biomedische werktuigbouwkunde doet een promotieonderzoek naar de invloed van reflexen op de stabiliteit van lopen en staan. 'Oudere mensen en mensen met een prothese of orthese hebben vaak veel moeite met lopen, mede omdat de reflexen niet meer optimaal functioneren.'
Inmiddels is hij bijna drie jaar bezig en in juli mag hij iets over zijn onderzoek vertellen in Nieuw-Zeeland. 'Uren vliegen voor een praatje van tien minuten!', grijnst hij. Het congres van de International Society of Biomechanics duurt een week. Verdaasdonk: 'Maar ik plak er een maand aan vast. Samen met mijn vriendin heb ik al een camper gehuurd. We gaan lekker rondtoeren, zien wel waar we uitkomen.'
Zijn onderzoek volgt de 'bottom-up' aanpak. 'Ik laat de hersenen buiten beschouwing en bekijk in hoeverre de stabiliteit van lopen en staan bepaald wordt door het meest simpele regelmechanisme in het lichaam, de reflex.'
Het loopmodel dat Verdaasdonk ontwikkelt gaat er van uit dat er een centrale patroongenerator (CPG) in het lichaam van de mens zit, die de spieren zodanig aanstuurt dat een stabiel looppatroon ontstaat. 'We weten niet zeker of dat zo is. Het is namelijk alleen bewezen bij lagere diersoorten, zoals insecten, ratten en katten. Toch lijkt de extrapolatie naar de mens terecht, want steeds meer indicaties wijzen op het bestaan van zo'n CPG in de mens. Een pasgeboren baby bijvoorbeeld laat al een gecoördineerd 'loop'patroon zien, wanneer de voetzolen de grond raken terwijl de hersentjes dat waarschijnlijk nog helemaal niet kunnen aansturen.'
Het onderzoek dat Verdaasdonk nu doet is nogal fundamenteel, maar als hij over anderhalf jaar klaar is, wil hij de toegepaste kant op. 'Het lijkt me leuk om aan het eind van een onderzoek iets tastbaars te hebben, behalve een boekje.'
