Uit het lood

| Redactie

Het ging niet om moslims, niet om onveiligheid, niet om wachtrijen en zelfs niet om Pim. Wat we de laatste reeks van verkiezingen hebben uitgevochten was een generatieconflict. We waren de regenten zat. De wethouders, de Kamerleden, de ministers die vergroeid leken met het pluche; ze kwamen ons de strot uit. Niet eens omdat ze het nou zo slecht deden of omdat ze foute plannen hadden, maar vooral omdat ze ons het idee gaven dat alles is zoals het is en dat het altijd zo zal blijven. De labbekakken moesten met een frisse wind van hun zetels worden geblazen.

Fossiel

Eigenlijk gewoon een reprise van de jaren zestig. Toen onze ouders tegen hun ouders streden. En de nu verdreven regenten waren precies de rebellen van toen. De provo's die vol idealen de politieke arena bestormden, die de wereld zouden veranderen, en die nu na jaren van wethouderschap in Rotterdam nog steeds dachten revolutionair te zijn. Ze hadden niet in de gaten dat er een nieuwe generatie met andere idealen was opgegroeid. Zoals elke volgende generatie zijn eigen idealen heeft. Onze ouders streden de seksuele revolutie. Ze vochten voor het recht om condooms te mogen gebruiken. Goed gedaan, maar wij ervaren het pas als een seksuele bevrijding wanneer we het eindelijk eens een keer zonder condoom kunnen doen.

Het partijgeworden ideaal van onze ouders is D'66. Een ingedutte beweging die denkt met de plannen uit haar geboortejaar nog steeds aan politieke vernieuwing te werken. Met referenda en gekozen burgemeesters en meer van die gedateerde bureaucratisch bullshit. Het enige nieuwe dat ze in een noodgreep voor de laatste verkiezingen aan hun programma hebben toegevoegd was dat wij vooral goed ons best moeten doen op school. Hoor ik daar mijn ouders? Verkiezing na verkiezing hebben wij duidelijk gemaakt dat we dit niet willen. En toch gaat deze partijsplinter straks regeren. Die D staat duidelijk alleen maar voor de houdbaarheidsdatum.

Maar er is ernstiger kiezersbedrog. We dachten het generatieconflict in ons voordeel te hebben beslecht. Twee Tweede-Kamerverkiezingen hadden we daar voor nodig. De eerste om de Melkerts en de Jorritsma's duidelijk te maken dat wij hen niet meer moeten. De tweede om daar onze eigen leeftijdsgenoten voor terug te krijgen. Maar dan zit onze hoop voor de toekomst in weliswaar financieel moeilijke dagen te onderhandelen over een coalitie en dan is het eerste waar ze het over eens worden het afschaffen van de VUT en van het vervroegde pensioen. Begrijpen ze wel wat ze ons daarmee aandoen? Den Haag hebben we succesvol weten te verjongen, maar op ons werk zullen we tot in lengte van dagen opgescheept zitten met fossielen.


Stay tuned

Sign up for our weekly newsletter.