De campus als proeftuin, dat is wel vaker vertoond. Voor wappen bijvoorbeeld, en computercriminaliteit. Maar nog nooit voor een proefje zero tolerance. En toch zit dat er nu aan te komen, lezen we in deze krant.
De campusbewakers kondigen een grootscheeps offensief tegen wildparkeerders aan. Het Enschedese politieapparaat wordt ingeschakeld om onverantwoorde parkeeracties onmiddellijk met vette bonnen te bestraffen. Gedogen is er niet meer bij en waarschuwen ook niet. Het moet maar eens afgelopen zijn.
Maar wie vorige week goed luisterde naar UT-veiligheidsdeskundige Van der Vijver, feestredenaar op het 25-jarig jubileum van professor Peter Boorsma, weet hoe de vork echt in de steel steekt. Als burgers maar de indruk hebben dat politie en justitie flink aan de weg timmeren, dan groeit hun veiligheidsgevoel al, volgens de deskundige.
We weten genoeg: het gaat helemaal niet om die wildparkeerders. Het gaat om de indruk van politiepresentie, om de suggestie van normhandhaving. Een flinke blauwe golf over de campus geeft nu eenmaal een goed veiligheidsgevoel, ook al kost je dat een wielklem.
Maar het kan ook anders, leerde jubilerend hoogleraar Boorsma ons vorige week. Als tachtig procent van de criminaliteit veroorzaakt wordt door een beperkt aantal - vaak met naam en toenaam bekende - veelplegers, zijn er maar een paar agenten nodig om de boosdoeners dag en nacht te schaduwen, en daarmee een groot deel van de misdaad uit te bannen, zo redeneerde Boorsma. 'Dat mag niet, maar het is wel heel effectief en heel efficiënt,' aldus de jubilaris.
Laat maar zitten dus, die blauwe invasie van de campus. Twee campusagenten die de nummers noteren van het handjevol veelvoudig foutparkeerders zijn genoeg en wel zo goedkoop.
Tijgerprint
'We keken elkaar recht in de ogen. Jij droeg een jas met tijgerprint, een zwarte broek en had je blonde haren in een paardenstaart. Ik heb krullen en draag een bril. In Haarlem stapte je helaas al uit. Mag ik in de herkansing? Brieven onder nr. 506.'
Je kent hem wel. De rubriek Hartkloppingen uit Rails, het blad dat thuishoort in de trein en het enige vertier dat treinreizen nog een beetje leuk maakt. Elke maand blader je meteen door naar de Hartkloppingen. Zou je er in staan? Is er iemand op je gevallen en naar je op zoek? Heb je bij iemand een gevoelig snaartje weten te raken? Want waar moet een drukbezet iemand die de hele dagdrukdoende is tegenwoordig anders iemand ontmoeten dan in de trein?
Je scant de oproepen.
Helaas.
Weer niet.
Zo kom je natuurlijk nooit aan een date.
Gelukkig is het bijna Valentijnsdag. Wie weet ligt de hele gang straks vol met roze kaarten. En mogelijk leveren die een spannende date op. Laat voor de zekerheid overal visitekaartjes slingeren.
Nog een weekje afwachten. En dan weet je het: lig je lekker in de markt of niet...
Weet je wat? Mocht het nou niet gaan lukken met die Valentijnskaarten, niet getreurd. Je kunt altijd nog gaan fastdaten, op kookles of naar een singlefeest gaan. Voor de echt wanhopigen: schaf een tijgerprintjas aan en verf je haar blond.
Weet nr. 506 veel.
