'Als klein jongetje stond ik al aan ouwe auto's te sleutelen, samen met mijn vader. Later heb ik als monteur in een garage gewerkt. Het is de combinatie van techniek en snelheid die mij enorm aanspreekt. Dat zoek ik ook in de sporten die ik doe. Ik hou van ijshockey en schaatsen en ik zit sinds het begin van mijn studie bij a La Kart, de kartvereniging van de UT. Ooit hoop ik als ingenieur in een fabriek te werken om racewagens te ontwikkelen. Ja, in de fabriek. Ik ga geen banden verwisselen in de pitsstraat, daar heb ik per slot van rekening niet voor gestudeerd.
'Ik zat zoals wel vaker naar de Formule 1 te kijken en zag een spotje voorbij komen over het nieuwe programma Supercars. Het spotje verwees naar een internetsite waarop je allerlei vragen moest beantwoorden over je conditie, plus een psychologische test. Als coureur moet je namelijk stressbestendig zijn, maar ook in teamverband kunnen werken. Je zit dan wel alleen in de auto maar hebt een hoop mensen om je heen. Ook je fysieke conditie moet optimaal zijn om de concentratie vast te kunnen houden terwijl je in de auto zit te horten, te stoten en te bonken.
'Ik kwam als een van 250 door de eerste selectie. Daarna werd de groep tot 50 teruggesnoeid op basis van conditie. Er kwam jammergenoeg nog geen race aan te pas. We moesten door het zand ploeteren, in groepjes dingen doen. Normaal neem ik niet zo snel de leiding, maar dit keer wel. Als je in zo'n grote groep wilt opvallen, dan moet dat wel.
'Met die 50 man gingen we eindelijk karten. Op dat gebied weet ik wat ik kan, dus dat moet lukken dacht ik. We deden verschillende wedstrijden. Juryleden en coureurs stonden langs de kant te kijken. Of we de lijn goed volgden, de bochten goed namen. Je moet een bocht zo ruim mogelijk maken, dan hoef je namelijk niet zo scherp te sturen.
'Dat alles werd opgenomen is wel apart. Natuurlijk draait het allemaal om het tv-programma. Dat maakte onze competitie ook mogelijk. Maar het betekende wel dat we veel moesten wachten, minder raceten dan we wel zouden willen en dat interviewtjes over moesten.
'Met de zestien overgeblevenen zijn we naar Duitsland gegaan. Daar was ik wel zenuwachtig voor. Iedereen had al veel ervaring en kwam daar aanscheuren in een vlotte auto. Ik had een oud beestje uit 1986 geleend. Daar heb je die student met die ouwe bak die toch wel aardig kan meekomen, dachten ze dan.
'In Duitsland vielen elke dag twee deelnemers af. Het was erg zwaar. We raceten voor het eerst in echte racewagens op een oud militair vliegveld en sliepen in barakken. We hadden het continu ijskoud. Overdag deden we de hele dag rijvaardigheids -en sliptesten en oefenden de ideale lijn. We moesten ook 's avonds aan de bak. Zoals abseilen van een oude wachttoren. Bij veelmensen sloeg de vermoeidheid toe en die werden dan ook wel emotioneel als ze afvielen. Idols-taferelen? Wel iets minder erg.
'Van die oefening op de wachttoren leerden we om vertrouwen te hebben in materiaal, want dat zal je als coureur moeten hebben. Je kunt niet in de racewagen zitten en je afvragen of allerlei technische dingen wel kloppen.
'Ik bleef ook na Duitsland over en mocht mee naar de finale in Spanje. Daar hebben we met z'n achten geracet op een spliksplinternieuw circuit waar ze de mooiste bochten van verschillende circuits hebben nagemaakt.
'De eerste dagen ging het niet goed. Het weer was erg slecht, maar toegegeven, ik heb ook een paar fouten gemaakt en verloor direct al de eerste race. Het gat met de top 4 heb ik niet meer kunnen dichten. Ik werd vijfde en moest ook meteen naar huis. Dat filmen ze dan, dat je afdruipt.
'Sommige afvallers waren heel emotioneel. Ik niet, zag het wel aankomen. Maar het is dikke vette pech, ik had steeds het idee gehad dat ik ver zou kunnen komen. De top 6 in het klassement zat allemaal binnen drietiende van een seconde, dus de verschillen waren minimaal. Dat scheelt.
'Ik heb helemaal niks gewonnen. Daar was ik wel even goed ziek van. Dat jaar racen had ik graag gedaan, ook om het wereldje te leren kennen. Maar wel heb ik al die trainingen gehad, die zijn anders niet te betalen. En ik heb leuke contacten opgedaan met coureurs. Misschien heb ik daar nog wat aan in de toekomst.'
Jannie Benedictus
Herbert Boender: ...dat filmen ze dan, dat je afdruipt...
