De campusbevolkingsvertegenwoordigers kunnen zich alvast opmaken voor een hete broederstrijd. Nog even en ze moeten met hun Delftse en Eindhovense kompanen in de clinch over een rechtvaardige pijnpuntenverdeling. Een beetje fusie op drie-tu-niveau kost immers toch al gauw een baan of vijfhonderd.
En als dan - over anderhalf jaar ofzo - de faculteiten zijn verdeeld, de instituten uitgeruild en de overhead opgeheven, dan rest nog de hamvraag: 'Waar komt het hoofdkwartier van die ene technische universiteit?'
Voor alle locaties valt natuurlijk wel iets te zeggen: Delft vindt zichzelf de beste, Eindhoven zichzelf het meest centraal en Twente zichzelf het groenst. Maar omdat Twente Delft te arrogant en Eindhoven te lollig vindt, Delft Twente te ver en Eindhoven te dichtbij, en Eindhoven Delft te druk en Twente te provinciaal, komen de raden en colleges daar de eerstkomende jaren niet uit.
Dat is mooi. Want dan zetten we de kop van het eerste gezamenlijke artikel van het geïntegreerde TU-BLAD alvast klaar:
'Van fusie komt ruzie.'
Styling
Bij politici lijkt het tegenwoordig meer om de presentatie dan om de inhoud te draaien. Het is net als een slecht werkstuk in een mooi mapje.
Dat die presentatiedrift niet alleen voor politici geldt, bewijst ons collegaatje. Zij doet momenteel een cursusje Styling. Opgewekt vertrok ze afgelopen maandag naar de eerste meeting. Als we het ons goed herinneren had ze op dat moment een leuk lichtgrijs bloesje aan en een hippe gestreepte broek.
De volgende ochtend echter, kwam ze binnenlopen in een donkerbruin ensemble, afgemaakt met een rode coltrui en gegarneerd met bijpassend schoeisel. Als antwoord op onze vraag waarom deze somberheid in haar kledingkeuze had toegeslagen antwoordde ze: 'Ik ben een krachtig herfsttype.'
Dat had de mevrouw van de cursus haar meegedeeld. Ons collegaatje vertelde dat ze zich op de cursus allereerst had moeten afschminken en onder felle tl-buizen haar eigen huid aan een inspectie had moeten onderwerpen. Daarop werd vastgesteld tot welk type ze behoorde. Alle pastelkleurige kleding van ons collegaatje verdwijnt nu dan ook spoorslags naar het Leger des Heils.
Lullig is dat wij ons nu wel een beetje door haar bekeken voelen. Wij halen 's morgens zomaar wat uit de kast, zonder eerst op het KleurenPalet te kijken. Schoorvoetend naderen wij (lentetypes) dan ook haar bureau, bang voor nietsontziende tips over verkeerde roklengtes en foute kleurencombinaties.
Gelukkig is ons collegaatje net bezig met het invullen van de Stemwijzer. Haar Persoonlijke KleurenPalet ligt er naast.
'Misschien was Paars toch zo gek nog niet', mijmert ze.
