Frans van Vught was namelijk veel meer dan een uitstekende ambassadeur. Natuurlijk is hij van nature een begaafde netwerker en daarvan heeft zowel de Universiteit Twente als hij zelf uitbundig geprofiteerd. Zijn eigenlijke rol schijnt de schrijver van het stuk absoluut niet gezien te hebben. Dat was de rol, die ik het beste kan omschrijven als vaandeldrager. Grote organisaties hebben vooral in moeilijke of ingewikkelde tijden zo'n vaandeldrager nodig: een figuur die met veel vertoon en redelijk veel geluid voorop loopt en de organisatie de weg wijst naar de toekomst. Dát is de essentie van leiderschap.
De UT kan in haar bestaan bogen op een klein aantal buitengewoon begaafde vaandeldragers. Geen van buiten geïmporteerde bestuurders of wetenschappers, maar steeds iemand uit eigen kring. Iemand die door de universitaire gemeenschap gezien en erkend wordt als een echte leider. In de tijd dat ik de UT meemaakte - nog steeds een van de beste perioden in mijn leven - heb ik twee mensen gezien die die leidersmantel paste. De eerste was Harry van den Kroonenberg, de tweede Frans van Vught. Er loopt nog een derde rond, maar die heeft zijn aandacht later vooral extern geconcentreerd en werd uiteindelijk president van de Koninklijke Academie voor Wetenschappen
Dat die vaandeldragers niet per definitie geslaagde bestuurders zijn betekent niet dat zij niet een voor de universiteit eminente rol spelen. Zonder die excellente figuren gaat een organisatie weer een aantal jaren door ietwat rustiger vaarwater en dat is ook niet verkeerd.
Frans van Vught heeft in deze jaren precies geweten waar de universiteit heen moest en heeft iedereen die oren had om te horen overtuigd van zijn visie.
Dat de heer Dick Meijer zijn pen in azijn doopt en dan zo'n stukje schrijft betekent dat hij absoluut niets begrepen van wat een organisatie als de UT van tijd tot tijd nodig heeft. Deze universiteit heeft ongelofelijk veel te danken aan Frans van Vught en dat is tijdens zijn afscheid op een uitstekende manier tot uitdrukking gebracht.
Gelukkig dat ik het UT-Nieuws nog altijd spel. Dan krijg je nog eens de kans om te reageren.
(de auteur was van 1984 tot 1992 voorzitter van het college van bestuur van de UT, red.)
