Kroket
De smakelijkste onderwerpen van de universiteitsraadsvergaderingagenda zijn vaak te vinden tussen de al dan niet schriftelijke rondvraagpunten. Zoals afgelopen dinsdag, met op de agenda `sluiting snackbar Bastille' als punt 14c.
Voordat de fracties hun tanden konden zetten in het item over het kortstondige bestaan, afgelopen zomermaanden, van de Bastille-snackbar, moesten de raads- en collegeleden zich alleen nog even door de brei van overige onderwerpen heen eten. Na drieëneenhalf uur kwam de snackbar langzamerhand in zicht. Sterker nog, een kwartier voor het aansnijden van het onderwerp diende zich al een blad vol gefrituurde voorbodes aan. Bamischijven en kroketten verdwenen grif in de gretige monden van de vergadertijgers, waarna de partijen zich in blessuretijd opmaakten voor de finale slag om de gesneuvelde friettent.
De aanhef van CvB-lid Willem te Beest klonk veelbelovend: `Die kroket was lekker! Dat is mijn lievelingseten.' Om vervolgens messcherp te vervolgen: `Het Facilitair Bedrijf zegt dat het met de sluiting niet over één nacht ijs is gegaan. De omzet was per dag gemiddeld 14 euro en 5 cent en de personeelskosten 74 euro.'
Maar helemaal overtuigd van de FB-inspanningen om van de snackbar een succes te maken (via internet en met borden voor de deur) leek Te Beest niet. Sterker nog. `Het CvB was best wel een beetje pissig,' gaf de krokettenliefhebber ruiterlijk toe. Vanwege de gehanteerde openingstijden bijvoorbeeld: `s avonds van acht tot twaalf is niet optimaal, volgens de krokettenkenner. `Als ik zin heb in een kroket is dat meestal rond zes uur.'
Kortom, de snackbar verdient een nieuwe kans. En omdat Te Beest het enige CvB-lid is dat er na 1 januari nog zit, kan de u-raad er zeker van zijn dat de kroket bij het college voorlopig in goede handen is.
Zieke baas
Onze baas is ziek. Geveld door een zware griep moet hij bedrust houden. Dat maakt ons tot getuigen van een historisch moment. Voor het eerst sinds zijn aantreden in 1790 bij wat toen nog de redactie van het Technische Hogeschool Twente Nieuws was, verzuimt hij.
Dat valt hem zwaar.
Vanaf zijn ziekbed probeert hij toch nog enige invloed op het productieproces uit te oefenen. Terwijl de koorts door zijn lichaam giert, hij het beurtelings ijskoud en bloedheet heeft en zijn keel aanvoelt als schuurpapier zet hij zichzelf achter zijn computer.
Hij kan niet anders. Het is zijn instelling. Hebben we op de redactie iemand nodig voor een reactie en is die persoon ziek, dan roept hij: `Ja, én? Dan kan-ie toch wel aan de telefoon komen? Of kan-ie soms geen geluid verdragen, ofzo?'
Hard voor een ander, hard voor zichzelf.
En dus krijgen we de digitale groeten vanaf een klam ziekbed.
We zien hem zitten. In pyjama, kopje thee met honing binnen handbereik, de koortsige hand die ietwat trillend de muis bedient.
`Jullie redden het toch wel, jongens?', mailt hij. `Als er iets is, gewoon bellen hoor.'
Het is als een vader die zijn zoons met lede ogen voor het eerst op vakantie ziet gaan. Terwijl de jongens papa nonchalant groeten en hem al lang zijn vergeten als ze plaatsnemen in de Thalys, rent vader mee langs de vertrekkende trein.
`Wel bellen hè, als er iets is?', schreeuwt hij terwijl de wagons langs hem heen denderen.
Doen we.
