Opgelost
Dat zou best eens kunnen, want ze weten namelijk alles van microverontreiniging en nanofiltratie. En wat daarbij fout kan gaan. Mannetjesvisjes die veranderen in vrouwtjesvisjes bijvoorbeeld, als ze in water zwemmen met een te hoge concentratie uitgeplaste anticonceptiepilresten. Om die pil- en andere medicijnresten tot onschuldige proporties terug te brengen zetten onze deskundigen nanofiltratie in.
Als je doseringen kunt verkleinen, kun je ze ook vergroten. En daarmee hebben de wetsianen goud in handen. Wij weten niet of ze het zelf al weten, maar met hun doseringsmethode voor watermedicatie zorgen ze binnenkort voor een revolutie in de waterzuiveringswereld: rioolbedrijven die de wetsus-methode toepassen worden slapend rijk als ze hun bekkens openstellen voor belangstellenden die een medicinaal badje willen nemen.
Terugtrekkend tandvlees is definitief verleden tijd na een flinke spoel- en gorgelbeurt met op de juiste wijze nanogefilterd rioolwater.
Chronische hoofdpijnpatiënten zweren straks bij het asperinebad.
Een duik in nanogefilterd viagrawater doet wonderen bij mannelijke tachtigplussers. Diarreelijders nemen hun norit niet meer oraal, maar via hun zwemwater tot zich.
En een tienbadenkaart bespaart transseksuelen een ingrijpende operatie.
De kosten van de gezondheidszorg gieren naar beneden, dankzij de UT-vinding.
Weer een wereldprobleem opgelost.
Feestje
`Het moet iets bijzonders worden.'
Van Vught ijsbeerde door de bestuursvleugel.
`Kom op jongens, weet er dan niemand iets leuks voor m'n afscheid?'
`Jij bent toch de ideeënman', mompelde iemand zachtjes, zodat hij het net niet hoorde.
`Met z'n allen naar het zwembad en dan daarna patat met kip en appelmoes', trachtte de jongste van het gezelschap een vrolijke kwinkslag te maken.
Geïrriteerd sloeg de rector zijn ogen ten hemel.
`Even serieus nu jongens.'
Na een flinke brainstormsessie waren ze er over uit: een receptie en een diner dansant.
`Dat is niet bijzonder genoeg', klaagde de rector.
Iedereen begon opnieuw te brainstormen.
`Doe dan een bijzondere locatie', suggereerde een collega.
De rector veerde op.
`Jaaa!'
Talloze locaties passeerden de revue. De Faculty Club (te sjiek), de Vrijhof (te gewoontjes), de Vlinder (te kinderachtig), de Bastille (te studentikoos), een luxe feesttent (te ordinair), het dak van de Horsttoren (te tochtig), noem maar op.
De rector was steeds net niet tevreden.
`Ik wil iets, iets geks. Iets aparts. Iets waar iedereen het nog jaren over heeft. Snap je? We gaan dansen. Ik wil dat ze de boel afbreken. Het dak moet er af!'
Hal D bleek toen de enige optie.
U weet wel, die bouwval die binnenkort tegen de vlakte gaat.
Dat scheelt enorm, straks met slopen.
