Beriberi
Dachten we, tot afgelopen zaterdag. Toen publiceerde de Volkskrant een lijst met de `aanbevolen dagelijkse hoeveelheid' te consumeren veertien soorten vitamines, gebaseerd op gegevens van het onverdachte TNO-vitamine-informatiebureau. Bij het lezen van de lijst stolde het bloed in onze aderen. Om te komen aan de aanbevolen dagelijkse hoeveelheid vitamines zou ons dagelijks menu moeten bestaan uit:
zevenentwintig boterhammen (waarvan acht belegd met margarine en kaas, en zeven met halva- of margarine), honderd gram wortels, vijf glazen melk, 195 gram noten, acht ons rundvlees, zes ons aardappelen, 375 gram spinazie, 150 gram vis, een grote sinaasappel, 375 gram bloemkool en anderhalve eetlepel zonnebloemolie.
Het lijkt ons een beetje veel van het goede, maar met de aanbevelingen valt niet te spotten. Want wat staat ons volgens de Volkskrant en TNO te wachten als we de hand lichten met de lijst: nachtblindheid, huidontsteking, zenuw-, hersen- en hartafwijkingen, gebarsten en schilferende lippen, tongontsteking, abnormale darm- en hersenfunctie, aandoening van het zenuwstelsel, branderig gevoel aan de voeten, bloedarmoede, depressie, kind met open ruggetje, coördinatiestoornissen, scheurbuik, Engelse ziekte, opengebarsten bloedcellen, beriberi en bloedingen.
We hebben een grenzeloos vertrouwen in de wetenschap en onszelf, maar dit is een gelopen race: hier valt niet tegenaan te eten. Dus hebben we onze levensverwachting zaterdag met twintig jaar naar beneden bijgesteld. En onze euthanasieverklaring klaargelegd. Want met nachtblindheid kunnen we nog leven, maar langzaam doodgaan aan een cocktail van bloedingen en beriberi doen we liever niet.
Poeder
Wat een dag.
Om half twee rinkelde de telefoon. Onze baas zat opgesloten in de Spiegel.
Poederbrief.
Wij wisten wat dat betekende. Vorig jaar was de Drienerburght urenlang hermetisch afgesloten vanwege een envelop met een verpulverd stukje mergelsteen.
Dit zou wel eens heel lang kunnen duren.
En dat deed het ook.
Langzamerhand druppelden schrijnende verhalen binnen.
Over die afstudeerder die met zijn hele familie in de Spiegel zat, zenuwachtig z'n keel schrapend voor het praatje van zijn leven. Opa en oma in de zondagse pronk, moeder met zakdoekjes in de handtas, grote broer met de digitale camera in de aanslag.
Allemaal voor niks.
Want zijn begeleider stond buiten.
Of die medewerker die `s ochtends nog plechtig aan zijn dochtertje had beloofd: natuurlijk komt papa vanmiddag bij de eerste uitvoering van jouw schoolorkestje. Natuurlijk wil papa zien hoe goed jij al viool kunt spelen. Papa gaat gewoon wat eerder weg van z'n werk. Dat kan best voor een keer.
Hij moest het laten afweten.
En dan de twee UT-studenten die hun verjaardag in opsluiting moesten vieren. Oké, ze werden toegesproken door de rector en toegezongen door een koor van lotgenoten. En eerlijk is eerlijk: ze hielden zich flink.
Maar thuis lag het speciaal voor hen bereide lievelingskostje danig te verpieteren.
En zo moet op nog veel meer plaatsen emotionele schade zijn geleden.
Jahaa, verzender van de nep-poederbrief.
De claims komen er aan.
Dat wordt een duur grapje.
