Lederhose
Vice-voorzitter van de HBO-raad Verbraak bijvoorbeeld was woest, lazen wij in een persbericht dat nog roodgloeiend op ons bureau belandde. `Als je internationale uitwisseling serieus neemt moet je niet alleen met topstudenten willen aankomen. Dat is een Lederhosen-mentaliteit, alsof alleen het beste goed genoeg is.'
Lederhosenmentaliteit? Die laten we even afkoelen, dachten we en legden het bericht terzijde.
Maar een dag later stond het er nog: lederhosenmentaliteit.
Zoeken we op.
Want wat bedoelt de goede man in godsnaam? Google (ook de Duitse niet) vindt wereldwijd geen lederhosenmentaliteit. Wel lederhosen, in soorten en maten. Op `www.lederhosenmuseum.de' bijvoorbeeld. Modelletjes waar we onze vingers bij aflikken. Maar de gesuggereerde bijbehorende mentaliteit is ver te zoeken.
Wel komen we een paar keer de slogan `Laptop & Lederhose' tegen in kringen van het Zuidduitse en Oostenrijkse bedrijfsleven, waar men zichzelf aanprijst vanwege de naadloze integratie van traditie en innovatie. Niks mis mee, toch, met zo'n mentaliteit?
Blijft de vraag wat Verbraak bedoelt. We weten het niet.
Maar er is hoop: het lederhosenmuseum organiseert elke zondagavond een chatsessie. Zondag doen we mee. En onze eerste vraag luidt: `Hallo supergeile Lederhosenliebhaber! Weiss einer von euch was eine Lederhosenmentalität ist?'
We bereiden ons voor op een lange sessie.
Sweet dreams
Je staat op het startblok in het olympische zwembad van Athene. Nu gaat het gebeuren. Springen, zwemmen en aantikken. Alles geven. Roffelen met die benen. Eén keer ademhalen en gaan! Op het scorebord kijken en jouw naam bovenaan zien staan. Juichende mensen die jouw naam gillen. Crowdsurfen in het Holland Huis. De hele natie die trots op je is. Mart Smeets die je aan zijn borst drukt.
Glimlachend draai je je nog eens om.
Je zit op de fiets. Doet mee in de tijdrit. Fietst tot je longen uit je lijf knallen. Erica Terpstra en Willem-Alexander scanderen je naam vanaf de kant. Je wint! De prins roemt je mentale en fysieke kracht. Erica is nog blijer dan jij. Je bent kapot. Tijdens het Wilhelmus houd je het amper droog. Wat is dit mooi.
De droom gaat verder.
Je zit in het Nederlandse hockeyteam. We kunnen de finale halen met strafballen. De zenuwen gieren door je lijf. Het is jouw beurt. Dit mag niet misgaan. En ja hoor, je mept hem er in. Even later houdt de doelvrouw het schot van de tegenstander tegen. Teamgenoten buitelen over je heen. We staan in de finale. Zijn zeker van zilver. Euforie!
En weer klinkt het Wilhelmus.
Of is het de wekker?
Op naar de UT.
Je neemt je vaste positie in achter de computer.
Van negen tot vijf geef je alles.
Veertig jaar lang.
En dan?
Een receptie met bitterballen.
Het leven is hard.
