Rooms
Ik werd dus veroordeeld tot het betalen van de schade. Het betreffende bedrag vulde ik, samen met de gemaakte reiskosten, netjes in op het gebruikelijke declaratieformulier. Maar Bert, de hoofdredacteur, weigerde zijn handtekening daaronder te zetten. Ik zei, wat doe je nou moeilijk! Dat is gewoon letselschade, dat krijg je volledig van de WA-verzekering vergoed. Maar Bert dacht daar anders over. Als jij je fotocamera iets te hard op het glazen salontafeltje van de ge-interviewde had gezet, of als jij iemand met je zware tas met spullen omver loopt, dan is dat schade waarvoor wij als krant aansprakelijk zijn. Maar wanneer jij, ook al is het in werktijd, iemand doelbewust in elkaar beukt, dan is dat - net als diefstal, doodslag en sexueel geweld - een misdaad die niets met jouw werk hier heeft te maken. Daar aanvaarden wij geen aansprakelijkheid voor. En ik geloof ook niet dat de andere WA-verzekerden het op prijs zouden stellen wanneer hun premie werd gebruikt om er dit soort criminaliteit mee toe te dekken.
Verbouwereerd staarde ik Bert aan. Volgens mij ben jij roomser dan de paus! Ja, antwoordde hij trots, maar dat is op dit punt niet zo moeilijk. En als ik mijn verhaal even af mag maken. Mocht jij de schade van het slachtoffer niet kunnen vergoeden, dan zullen wij dat alsnog doen. Maar zonder dat te verhalen op onze WA-verzekering. Want al zijn wij niet aansprakelijk, wij achten ons wel moreel verantwoordelijk voor jouw misdadige gedrag. Om die reden hebben we het slachtoffer ook een bloemetje bezorgd en hem toevertrouwd dat dit de laatste keer was dat jij voor onze krant een interview hebt gedaan.
Tegenwoordig werk ik voor een incassobureau. Deze column schrijf ik op freelance-basis. En deze krant heeft, naar ik heb begrepen, zijn verzekeringen nog altijd lopen bij Aegon. (De verzekeraar die ook niet toestaat dat een schaatser na een verloren wedstrijd met zijn schaatsen smijt.)
