Uit het lood

| Redactie

Voor wie niet bekend is in Rotterdam: Kralingen, en dan zeker de kant van het park, behoort tot de betere buurten. De bewoners zijn in goeden doen en dat mogen we, getuige onze huizen, graag tonen. Van­mid­dag zag ik een ouder echtpaar de eendjes voeren. U heeft dat vast ook weleens gedaan. Als kind. Dan gooide je kleine stukjes brood naar de eendjes. Maar, als gezegd, dit is Kralingen en hier doen we niet aan kruimel­werk. Het paar heeft een volle zak brood en werpt daaruit hele boterham­men in het water. Vandaar mijn observatie: de eenden in Kralin­gen zijn te klein.


Kralingen

De eenden in Kralingen zijn te klein.

Dit verhaal gaat over zorg in een welvaartsstaat. Wij smijten met geld zoals een Kralinger met brood. Goed bedoeld, maar op een bepaald moment wordt het zelfs onze schatkist te gortig. Economen adviseren de eigen bijdrage voor thuiszorg te verhogen. Een hogere prijs leidt tot een minder overdreven vraag en dat scheelt dus in de Rijksuitgaven. De regering volgt dit advies en inderdaad, tal van mensen zeggen de thuiszorg op. De Rijksuit­gaven dalen. De Tweede Kamer reageert geschrokken. (Het is in Den Haag niet gebruike­lijk dat beleid het beoogde effect heeft.) Het eist een onderzoek. Uitgevoerd door het bureau HHM. Vanwege de hogere prijs, zo blijkt, zegden veel klanten de hulp op. En die opzeggers zijn vooral mensen die de hulp niet echt nodig hebben. Maar veel geld zal het Rijk hier niet aan overhouden, zo stelt HHM de Kamer gerust. En dan overhan­digt het zijn rekening. Begrijpt u nu waarom wij de rode kaart krijgen van de EU?

Typerend is dat de mensen die de thuiszorg opzegden een veel hoger inkomen hebben dan de blijvers. Dat bewijst maar weer eens dat personeel een rijkeluishobby is. Armen huren alleen hulp in wanneer ze echt niet zonder kunnen. (En die kunnen het dus ook niet opzeggen.) Voor rijken daarentegen is hulp een luxe. En ze schamen zich er niet voor wanneer die wordt betaald door de verzekering of, zoals staatssecretaris Ross nu voor­stelt, middels belastingaftrek.

Terug naar Kralingen. Enigszins bezorgd vraag ik het echtpaar waarom ze geen hapklare stukjes naar de eendjes werpen. Kleine stukjes, zegt u. Daar heeft Mieke niets van gezegd. Mieke? O sorry, Mieke was de juffrouw van de thuiszorg. Zij voerde altijd de eendjes. En ze liet ook altijd de hond uit. Dat doen we nu ook zelf. Althans, we hebben het één keer zelf gedaan. Maar toen begon die lieve Bernhard opeens zijn behoefte te doen en dat vonden we zo vies, dat we hem meteen naar het asiel hebben gebracht. Maar ik geloof dat u gelijk heeft. Zo'n hele boterham is veel te groot voor een eendje. We zullen de bakker vragen het brood in het vervolg in kleinere stukjes te snijden.


Stay tuned

Sign up for our weekly newsletter.