Bij het afleggen van het parcours speelden allerlei praktische aspecten een rol. De trolley moest stil kunnen staan op een helling, gemakkelijk door een nauwe doorgang gemanoeuvreerd en over onstabiel terrein gereden kunnen worden. Het onderweg verliezen van lades of het niet kunnen nemen van een hindernis leverde strafseconden op. Aan het eind van de rit wachtte uiteraard een virtuele afnemer, die klantvriendelijk benaderd moest worden.
De studenten presenteerden diverse innovatieve concepten. Zoals een touch-screen scherm voor de railcatering medewerker, of ergonomische beugels om de trolley vooruit te duwen. Ook de reiziger gaat er op vooruit: de koffie aan boord wordt vers gezet. In sommige ontwerpen was rekening gehouden met de fuik die voor de passagiers ontstaat als het karretje in een nauwe doorgang terechtkomt. Dat euvel is te ondervangen door het aanbrengen van een loopgedeelte op de trolley. Nadeel daarvan is wel dat dat ten koste gaat van de capaciteit van de wagen. Een andere projectgroep had een uitneembare cateringrugzak voor spitsmomenten in het ontwerp opgenomen.
De jury keek naar originaliteit, functionaliteit, kwaliteit van de uitwerking en de vorm. Er was ook een publieksprijs. Deze ging naar de groep die een systeem voor vliegtuigcatering had uitgedacht zonder trolleys, maar met gebruik van een systeem van kleine bakjes die langs de stoelen bewegen: de reiziger toetst zijn bestelling in en even later ligt de bestelde snack in het luikje naast zijn stoel.
