Jazzmuziek is onder de meeste jongeren niet erg populair en wordt vaak gezien als nogal ouderwets en elitair. Voor degenen die van klassieke muziek houden is jazz (soms) weer te melodieus en ritmisch en wordt daardoor vaak gezien als minderwaardig. Toch zijn beide vormen van kritiek niet terecht.
Jazz kan men eigenlijk het beste zien als een muzieksoort tussen pop(ulair) en klassiek. Al sinds het ontstaan van de jazz, verwerkt men bekende populaire songs in de jazz. Een recent voorbeeld is de opname door Miles Davis van een nummer van Cindy Lauper een aantal jaren geleden. Maar ook ritmes en thema's worden overgenomen en bewerkt. Omgekeerd ondervond de pop-muziek veel invloed van de jazz. Zeker in de begin-periode van rythm-and-blues en rock-and-roll was de invloed van de jazz-ritmes en improvisaties enorm. Maar ook in de soul worden vaak 'jazzy' improvisaties gespeeld.
Andere jazz-muziek zou je modern klassiek kunnen noemen. Grote jazz-musici als Duke Ellington schreven complete symfonieën, die zowel in opbouw, variatie, als in het gebruik van de vele instrumenten veel overeenkomsten vertonen met de grotere 'klassieke' concerten. En ook in de solo-voorstellingen zijn er vele raakvlakken. Zo zaten de deelnemers van Kunstzonnig afgelopen jaar ademloos te luisteren naar een piano-concert van de cursus-leider 'jazz-impro'. Zijn improvisatie was zo aangrijpend, dat men er kippevel van kreeg.
Wat jazz-muziek het meeste karakteriseert, is misschien nog wel het improviserend karakter. Wie ooit de bladmuziek van een jazz-nummer heeft gezien, zal zijn opgevallen, dat dit meestal maar één blaadje is. Daarop staat het thema, waarop de muzikanten soms wel een kwartier improviseren.
Tijdens de improvisaties werd en wordt ook veel geëxperimenteerd met nieuwe ritmes, nieuwe melodieën, nieuwe klanken. Vooral bij live-opnames is dit goed te horen. De mate van experimenteren is natuurlijk verschillend. Niet alles is even toegankelijk. Maar ook hier geldt (net als bij klassiek), dat naarmate men meer luistert, men bepaalde experimenten meer kan begrijpen en daarmee waarderen.
Binnen het brede scala van jazz-muziek richt de JPD zich op de meest experimentele jazz. Sommige muziek is zelfs zo experimenteel, dat je je af kan vragen, of het nog wel jazz is. Men probeert daarmee een aanvulling te vormen op de rest van het jazz-aanbod in Enschede, zoals de wekelijkse vrijdagse jazz-avond in De Tor, en de minder regelmatige optredens in Theatercafé en Het Bolwerk.
In de meest extreme vorm van experimentele jazz, ook wel free-jazz geheten, zijn melodie en ritme soms ver te zoeken. Het geheel is een kakofonie van geluiden, snerpen, piepen, knarsen. Door versnellingen, vertragingen en plotselinge wendingen maakt men 'muziek', al zullen velen het misschien niet zo noemen.
Het trio van komende maandag gaat in hun stijl niet zo ver. Bij hen zijn er nog wel melodieën en ritmes te herkennen. Al kan hier ook van afgeweken worden. Of dat gebeurt is echter nooit van te voren bekend. Er wordt immers geïmproviseerd, vaak zonder afspraken.
Het trio is zoals wel vaker in de jazz, samengesteld uit drie beroepsmusici, die ook in andere gezelschappen spelen. Veelal zijn het goede, ervaren muzikanten, die meerdere stijlen beheersen. Over dit trio zeggen ze zelf, dat het 'een harmonieus geheel is, waarin de verschillende instrumenten elkaar qua klankkleur perfect aanvullen'.
kleine letter
Het optreden is op maandag 4 december in de Vrijhof en begint om 20:15. Kaartjes kosten f7,50/f4,- respectievelijk zonder en met CK/CJP/pas-65/E-pas) en zijn te verkrijgbaar bij de zaal of bij de portier van de Vrijhof (053-4898002).
Het Jazz Podium Drienerlo in actie
