Iedere woensdagavond vanaf tien uur openen dames in donkerblauwe truien en/of groene jasjes een gezamenlijke rekening in de Geus. Als het niet tegenzit, er zijn geen tentamens of verplichte practica de volgende dag, borrelen en kletsen zij tot de stemming er echt goed in zit. Dan, in de vroege ochtenduurtjes, wordt de stamtafel beklommen voor een uitbundig dansfestijn. Dat zijn de dames van Poison ten voeten uit.
Soms hebben de heren van de disputen Yunophiat of Cnødde de eer mee te borrelen, maar van een langdurige verbintenis kan geen sprake zijn. Het damesdispuut is uniek en moet blijven zoals het is, vinden Marieke Groeneveld (TO) en Lieke Hendrix (BSK): een hechte vriendinnenclub, waar je lekker je zelf kunt zijn. Vrouwenpraat ja, gezellig kletsen, lol maken, lief en leed delen en altijd op elkaar kunnen rekenen. Ongenoegen komt in de beste families voor, dus ook binnen Poison, maar dat wordt uitgepraat.
Select
Een select clubje is het, waar je niet zomaar binnenkomt. Voor de inauguratie worden drie introductieborrels georganiseerd zodat potentiële kandidaten aan de dames kunnen snuffelen en omgekeerd. Er is maar één hard selectiecriterium: alleen universitaire studentes worden toegelaten. Voor de rest is het een kwestie van gevoel en persoonlijkheid, het moet klikken. Dat het merendeel van de Poison-dames Bestuurskunde of Technische Bedrijfskunde studeert is een feit. 'Dat zijn toch wat meer communicatieve en sociale mensen', denkt Groeneveld.
Wie wordt verkozen en wie niet? De selectieprocedure is geheim, maar een krappe meerderheid is onvoldoende. Ieder jaar moeten daarom meisjes worden teleurgesteld. De gelukkige nieuwe leden worden aansluitend ingewijd. Van een harde ontgroening is geen sprake. Ze moeten wel wat opdrachten doen, de markt groen kleuren of een filmpje over Poison maken. Het gaat erom dat de ouderejaars ze een beetje leren kennen, aldus Groeneveld. 'Gewoon gezellig, niet zeiken, vermaak ons maar.'
Vijftien
Het dispuut telt meestal rond de vijftien leden. Niet dat er een maximum-aantal is afgesproken, zoals eigenlijk zo veel niet officieel is geregeld. Sinds een jaar mag het dispuut dan een vereniging zijn, het informele karakter blijft gehandhaafd. Naast de wekelijkse avonden in de Geus eten de dames één maal per maand gezamenlijk bij een van de leden thuis. Daarnaast borrelen er nu en dan spontaan activiteiten op, zoals een vader-of moederdag. De contacten met oud-leden worden goed bijgehouden.
Voor de meeste leden is het dispuut een aanvulling op een toch al druk sociaal leven. Drie meiden zijn tevens lid van Cheiron en tien ook van Rossinant. Bij Poison gaat het er gemoedelijker aan toe dan bij Cheiron, vindt Groeneveld. Bovendien: 'De meerwaarde van een dispuut boven een vereniging is dat je elkaar beter kent. Iedereen kan in principe lid worden van een vereniging, maar hiervoor kies je iemand uit, iemand die opdezelfde lijn zit als jij.' Zelfs een 'gewone' vriendinnenclub is minder hecht dan een dispuut, denkt ze.
Candy
Sinds twee jaar is Candy Dulfer de beschermvrouwe van het dispuut. Een optreden in Enschede bracht de dames op het idee de saxofoniste te vragen. Sexy & rauw is haar imago, heel Poison dus. 'Een vrouw die alleen staat op te treden, die het heeft gemaakt, dat vonden wij een leuk voorbeeld', legt Groeneveld uit.
Het verjaardagsfeest van Poison is verschoven naar februari omdat het nu 'toch al barst van de feesten en gala's'. Een open feest wordt het en beslist iets bijzonders want, zoals het motto van de dames luidt: 'Les femmes, il n'y a que ça'. (Er gaat toch maar niets boven de vrouwen, La Périchole, Opéra bouffe van Meilhac en Halévy, 1868.)
Poison in stamkroeg De Geus
