Maandenlang is dit goed gegaan, tot de avond dat ik Pamela Anderson schaakte. Opeens voelde ik een hand op mijn schouder. Ik dacht nog dat het die van Pamela was, maar toen ik mij tegen haar aan vlijde, stelde de eigenaar zich voor als de beheerde van de abri. Of wij even konden praten! Dat was natuurlijk effe schrikken, maar uiteindelijk viel het allemaal honderd procent mee. We hebben gewoon een hele goede deal gesloten.
Zolang ik er op toezie dat er bij mij in de buurt geen abri's worden leeggeroofd, krijg ik elke week de mooiste Publex-publikaties gratis thuis bezorgd. In topweken krijg ik wel 20 verschillende posters. Maar die krijgen lang niet allemaal een plekje aan de wand. Die slordig gedraaide shaggies van Drum bijvoorbeeld, dat vind ik zo'n onsmakelijk idee, dat komt bij mij de slaapkamer niet in. Of die van die zorgverzekeraar, 'Ziekenfonds of particulier?' met daarbij zo'n incestueus familiekiekje: erotiek okee, maar ik heb nog wel mijn grenzen!
Evenmin aan mij besteed is het tiental variaties rond het thema: 'Op 10 oktober krijgt iedereen een 10.' Operatie decibel noemt de PTT dat, maar als ik temidden van zulke posters mijn hoogtepunt moet bereiken, wordt dat een erectie van nauwelijks een decimeter. Nee, voorlopig ben ik trouw aan Tatjana. Met haar heb ik bijzonder veel succes. Ook als chaperon. Mijn wijk is de enige wijk in Nederland waar nog geen poster van haar is gestolen. Als dank voor deze uitzonderlijke prestatie, heeft Publex een complete abri in mijn slaapkamer geïnstalleerd. Alleen het bankje is eruit gehaald, zodat mijn bed er precies in past. En daarin slaap ik nu. Met Tatjana's buste op mijn hoofdkussen. En als ik dan zo vredig lig weg te doezelen, dan heb ik diep medelijden met al die mensen die zo vreselijk kunnen klagen wanneer ze eens een keer weer op de bus hebben moeten wachten. Die kankerpitten hebben nooit geleerd van hun omgeving te genieten.
