De UT-groep is nu iets meer dan vier jaar bij elkaar en is vooral bekend geworden door de vele optredens tijdens studentenfeesten. Het was en is een band, die goed speelt en uitblinkt door hun aanstekelijke enthousiasme. Het idee om een cd te maken onstond, omdat het einde van de samenwerking lijkt te naderen. Afstuderen, stages en dergelijke beslommeringen maken het moeilijk om regelmatig te oefenen. De cd moest een mooie herinnering worden aan de leuke tijd, die de muzikanten met elkaar hebben gehad, maar ook een leuke herinnering voor al die fans, die de afgelopen jaren van hun optredens hebben kunnen genieten.
Besloten werd daarbij om uitsluitend eigen nummers op te nemen. De cd moest immers een impressie geven, van wat men samen gedaan had. En de eigen nummers, waar men zo lang met de gehele groep aan gewerkt had, waar iedereen wel iets aan had bijgedragen, zijn natuurlijk meer nog dan de covers een aandenken waard.
Zoals de naam van de groep al zegt is 'funky' een belangrijk begrip voor de groep. Bas-gitaar, drums en percussie zorgen ervoor, dat een swingende basis wordt neergezet. Ook de saxofoon speelt een belangrijke rol bij het typisch funky geluid, zowel voor de basis als voor de solo's. Solo's zijn er ook van gitaar en syntheziser. Tenslotte worden de nummers afgemaakt door de zang van Marije Snuverink. Zij weet de funk-nummers met grote overtuiging neer te zetten.
De structuur van de nummers is echter meer jazzy. Er wordt een stevige basis neergezet waarna de muzikanten om beurten een solo spelen. Het duidelijkst is dit te horen bij de instrumentale nummers Jazzion en Jazzion reprise. Op de cd is het improviseren weliswaar iets ingekaderd, maar het is nog steeds duidelijk hoorbaar, dat de nummers zo zijn ontstaan. Deze 'democratische' manier van werken noemde de groep eerder dit jaar een van hun sterkste kanten. En daarin hebben ze gelijk.
De meeste nummers kan je heel goed onder de noemer 'fusion' kunnen plaatsten, een combinatie van funk en jazz. Fat Abdul zit daarbij (in tegenstelling tot veel fusion-bands) meer aan de funk, dan aan de jazz-kant. Men wil gewoon leuke 'pop'nummers maken, waar men op kan dansen. En de meeste nummers voldoen aan het criterium, dat je er lekker op kunt swingen, zoals ook bleek bij 'De grote Prijs van Drienerlo' een aantal weken geleden.
Een nummer dat qua muziekstijl afwijkt is het nummer 'Two words'. Het nummer wordt heel langzaam en rustig opgezet. De stem van Marije Snuverink komt hierbij volledig tot zijn recht. Ze weet heel langzaam de spanning op te bouwen, en in het nummer zowel de droefheid, machteloosheid als kwaadheid te leggen van iemand die het verlies moet accepteren van de man van wie ze hield, maar die naar een ander ging. Als de muziek luider wordt, komt dit als bijna vanzelfsprekend. Ze is machteloos. Ze wil het uitschreeuwen om aan het eind weer bijna rustig, berustend stil de laatste woorden te zingen. Een rock-nummer, dat zo in het repertoire van Melissa Etheridge opgenomen zou kunnen worden.
Jammer aan de cd is, dat het geluid soms wat te 'clean' klinkt. De tonen en klanken duren soms net iets te kort, waardoor het niet altijd het volle geluid krijgt, wat je bij dit soort muziek eigenlijk verwacht.Het krachtige live-geluid van de groep komt hierdoor op de cd niet geheel tot zijn recht. Daarnaast is bij het nummer 'Blijf vannacht bij mij' de achtergrondzang te zacht gemixt. Dat is jammer, omdat hierdoor de grappige, maar ook mooie combinatie van Engelse en Nederlandse tekst weg valt. Je hoort de achtergrondzang nog wel, maar jammer genoeg niet luid genoeg.
Toch is de cd ondanks deze schoonheidsfoutjes zeer geslaagd. Men wilde een aandenken maken. Men heeft meer gemaakt. Het is een leuke, vlotte, funky cd geworden. Wie belangstelling heeft kan de cd kopen voor f15,- bij 'De Kasper' en de 'UTake' (beiden op de campus) en bij alle bandleden zelf.
