Comedia dell' Art is een vorm van volkstheater, die ontstaan is in de middeleeuwen, toen de kerk het (tot dan toe vooral kerk)toneel aan strengere regels begon te onderwerpen. Poppen- en maskerspelers werden in de ban gedaan. Maar het bloed kruipt, waar het niet gaan kan, en de spelers verplaatsten hun werkterrein van de kerk naar de kermissen en markten.
Spelen op markten (op straat) stelde bijzondere eisen. Men moest in staat zijn om het publiek snel te boeien, omdat het anders verder zou lopen. Daarvoor waren twee dingen belangrijk: Snel en humoristisch spel en herkenbare personages. Het gebruik van maskers hielp die herkenbaarheid te vergroten.
Maar de herkenbaarheid zit niet alleen in de uiterlijke kenmerken van de maskers. Nog belangrijker is dat de personages achter de maskers zo ontzettend herkenbaar zijn. Iedereen kan zich wel iets voorstellen bij 'de vrek', 'de blaaskaak' en 'de (nep)geleerde'. De Comedia dell' Art maakt vrijwel uitsluitend gebruik van dit soort zogenaamde 'archetypes'. Het zijn herkenbare figuren, die gedurende het stuk weinig tot niet veranderen in tegenstelling tot het 'gewone' psychologische toneel, waar de personages vrijwel altijd een 'ontwikkeling' doormaken.
Het gebruik van maskers lijkt dit bijna te symboliseren. Spelen met maskers maakt het onmogelijk om grote veranderingen in het gezicht te laten zien. Het is vrijwel onmogelijk om een vrolijke 'Beltrame' neer te zetten. Het droevige masker van dit personage bepaalt de mogelijkheden van de speler.
Toch is het spelen met maskers niet met minder emoties. Om een masker te laten leven moet een speler het personage van het masker in zijn gehele lijf voelen. Lichaam, ogen en de mond zijn lichaamsdelen die bij 'normaal' toneelspel minder opvallen, maar die door het spelen met maskers van zeer groot belang worden. Zij maken van 'Il Capitano' de soldaat, die in elke oorlog vanaf de middeleeuwen tot nu heeft meegevochten. Zijn borstkas staat hoog om te laten zien, hoe belangrijk hij wel was geweest. Zijn ene been is stijf door een verwonding, al vergist hij zich soms wel, wanneer hij moet bepalen welk been het is.
Het verhaal is bij Comedia dell' Art vrijwel altijd van ondergeschikt belang. Het dient om de spelers een kapstok te geven om hun spel uit te leven. Azdak heeft gekozen voor een bewerking van een aantal verhalen, waaronder 'De Kaukaschischekrijtkring' van Brecht, een oude Chinese legende en het Salomons-oordeel uit de Bijbel.
Het verhaal begint met het einde van een gouverneur en zijn heerschappij. Hij wordt gedood. Zijn vrouw vlucht, en neemt alles mee behalve haar kind, dat ze 'vergeet'. Een arme vrouw ontfermt zich over het kind. Het duurt nog een jaar voor de oorlog weer tot rust gekomen is. De vrouw voedt het kind op als haar eigen kind. Maar als de rust geheel is teruggekeerd eist de gouverneursvrouw het kind weer terug. De arme vrouw weigert en een rechter moet beslissen, van wie het kind is.
Godfried Beumers heeft de afgelopen jaren laten zien, dat met Comedia dell' Art erg leuke, en vermakelijke voorstellingen te maken zijn. Enthousiasme, snelheid, groot spel, herkenbaarheid en hilarische toestanden maken voorstellingen, die zelfs bij een tweede en derde keer nog leuk blijven. De voorstellingen zijn vaak zo snel en meeslepend, dat ze voorbij zijn voor je er erg in hebt. Hoewel Beumers in deze productie slechts een adviserende rol speelt, zullen zijn lessen van eerder dit jaar (cursus en masterclass) waarschijnlijk een groot stempel op de voorstelling drukken. Daardoor kan 'Een kring van krijt' wel eens het volgende succes in de serie 'WWTS-lustrum-voorstelling' en 'Presentatie Masterclass' worden.
