Een werkweek van zestig à zeventig uur. Doordeweeks in Den Haag, in het weekend in Enschede. Haar assistent waarschuwt de verslaggever: Sharon heeft een lange werkdag en mag na haar lezing niet langer dan vijf tot tien minuten worden geïnterviewd. Eenmaal aan de praat wordt dat gemakkelijk een half uur.
Een lezing geeft ze niet, losjes vertelt ze over de weg naar het kamerlidmaatschap en haar ervaringen op het Binnenhof. Sharon heeft een 'pesthekel' aan sport en zocht een andere zinvolle vrijetijdsbesteding. Ze kwam terecht bij de Jonge Socialisten (JS), de luis in de pels van de PvdA, schopte het tot voorzitter en haalde in die hoedanigheid veelvuldig de media. Tijdens Lubbers III voerden de socialisten een niet zo sociaal democratische koers, oordeelt ze nog steeds. De JS schortte zelfs om die reden de contacten met de moederpartij op.
Verkiesbaar
Om te testen of partijvoorzitters Rottenberg en Vreeman het echt meenden met de verjonging en vernieuwing van de partij, solliciteerde Sharon naar een plaats op de kandidatenlijst van de Tweede Kamer. Op het PvdA-congres werd ze gepromoveerd van een onverkiesbare tot een verkiesbare plaats. De belangstelling van de media veranderde in een hype. Ze werd gekozen.
'Het was een raar fenomeen om in de Tweede Kamer te komen. Van buiten kende ik die natuurlijk goed. Mijn grootste angst is steeds geweest opgeslokt te worden door het systeem waardoor je niet meer in staat bent te kijken naar wat zich in de samenleving afspeelt.'
Geknok
'In het begin was er het geknok om de woordvoerderschappen. Politiek is een hard, onzeker bedrijf. Het is absoluut geen gezelligheidsvereniging. De publicitair meest aantrekkelijke onderwerpen wil iedereen, de rotklusjes niemand.' Sharon slaagde erin woordvoerderschappen te bemachtigen voor jongeren en werk, voortgezet onderwijs, een aantal onderdelen van het binnenlands milieubeleid en ontwikkelingssamenwerking. Hoger onderwijs niet dus: ze heeft namelijk afstand genomen van de paragraaf in het regeerakkoord waarin staat dat daarop een miljard moet worden bezuinigd.
Die stap leidde tot de nodige commotie. 'Een aantal leden van de fractie schrok, sommigen vonden het strategisch niet verstandig.Maar ik heb mij voorgenomen het eerlijk te zeggen als ik het niet eens ben met de fractie op punten die voor mij heel zwaarwegend zijn.' Ze heeft destijds geen spreekverbod gekregen, zegt ze stellig, hoewel de media dat suggereerden. Dat je in de politiek niet zo ongeneerd op je strepen kunt blijven staan, oké, de realiteit vraagt om compromissen. Maar: 'geloofwaardigheid en overtuigingskracht zijn ook noodzakelijk'.
Stufi
Als om te bewijzen dat haar de mond niet wordt gesnoerd, snijdt ze tijdens haar lezing uit eigen beweging de studiefinanciering aan. 'Ik denk dat toegankelijkheid van het onderwijs heel belangrijk is. Niet iedereen moet kunnen studeren, maar een inkomensachtergrond mag nooit een rol spelen. Studiefinanciering moet een compensatie zijn voor studenten die dat nodig hebben, dus niet voor de kinderen van Ritzen. Fiscaliseer die hap! Wij moeten nadenken over een houdbaar sociaal toegankelijk studiefinancieringsstelsel in de toekomst.'
Dijksma is ervan overtuigd dat het huidige stelsel op zijn einde loopt. Met de prestatiebeurs worden de lasten alleen maar doorgeschoven naar de volgende generatie. Bovendien is de vraag in hoeverre de huidige financiële ramingen reëel zijn. Ook de Raad van State heeft wat dat betreft zijn kritiek kenbaar gemaakt.
De fikse korting op de arbeidsvoorziening verdedigt Sharon Dijksma daarentegen met verve. Die doet zijn werk niet goed, punt. Arbeidsbureaus richten zich te veel op werkzoekenden die prima via uitzendbureaus aan de slag kunnen worden geholpen en mikken de kansarmen het liefst uit de kaartenbakken. Een deel van hun budget kan beter worden besteed aan zogenaamde Melkert-banen, stelt ze vast.
Op dreef
Als een van de aanwezigen enigszins sceptisch blijkt over het creëren van 'surrogaat'-werk, raakt Sharon echt op dreef. Dan kun je zien dat ze 'met haar hele ziel en zaligheid aan de PvdA is gebonden', zoals ze later zal zeggen. Met enthousiaste armgebaren legt ze uit dat dat nodig is om een 'dynamische arbeidsmarkt' te creëren hetgeen weer belangrijk is om straks de benodigde AOW voor een vergrijsde samenleving op te kunnen brengen.
Haar studie Bestuurskunde heeft Dijksma opgegeven. Alleen in het weekeinde kan ze soms nog de onbekommerde studente uithangen. Mist ze het studentenleven niet? 'Nee. Ik maak nu zo'n bijzondere tijd door, ik ben dankbaar dat dit mij is gegeven. Ik vind dit een moordbaan, het is echt fantastisch.' Haar functioneren is heel positief beoordeeld, zegt ze. 'Ik heb toch een eigen rol.' Ze is er heel alert op geweest dat ze serieus werd genomen en is nu een veelgevraagd fractielid. Samen met een collega mag ze een notitie voorbereiden over de herijking van het buitenlands beleid, een klus met status.
'Ik ben misschien een mislukt student, maar ik hoop dat mensen over een aantal jaren zeggen dat ik een geslaagd kamerlid ben.' Theorie is wel aardig, maar in de praktijk red je het daar niet mee, heeftze geconstateerd. De schat aan ervaring die ze nu opdoet kan een papiertje niet compenseren. Wat haar toekomst zal zijn? Daar speculeert ze niet over. Ze wil graag nog een keer naar Afrika, zoveel is duidelijk. En: 'Ik blijf niet mijn leven lang kamerlid, maar ik ben ook geen passant.'
