Zalm denkt bij betaling in natura in de eerste plaats aan betaling in kunst. Het streven daarbij is dat kunst een nieuw wettig betaalmiddel wordt. Armlastige schrijvers die eindelijk eens een literaire prijs winnen zijn reeds met dit fenomeen bekend - ze hebben geen brood om op te kauwen, maar ze hebben gelukkig wel een mooie sculptuur op de schoorsteenmantel staan! Met de invoering van kunst als betaalmiddel lijkt de minister te willen compenseren voor het nationaal gevoel dat met de komst van de euro uit het chartale betalingsverkeer verloren dreigt te gaan. Straks geen afbeeldingen van Frans Hals, vuurtorens en IJsselmeerpolders meer, maar als je geluk hebt word je voor je werkzaamheden beloond met een echte Hollandse meester.
Een probleem dat hiervoor nog moet worden opgelost, vormt de berg kunst uit de BKR-periode die Zalm nu plotseling als een inflatiespook boven het hoofd is komen te hangen. Immers, eerdere voorstellen dat liefhebbers de kunstwerken gratis uit de depots mochten komen halen, zouden het belastingklimaat wat al te vriendelijk maken. Vandaar dat het rijk nu haastig afkoerst op een totale vernieting van dit weggegooide geld. Is dit gebeurd en kan het rijk overgaan tot incasseren van kunst, dan zal het ook snel zijn uitgaven in kunst willen voldoen. Onderwijsgebouwen hangen vol met kunst. Wees niet verbaasd wanneer Ritzen het plezier dat u daarvan geniet straks gaat meerekenen als onderdeel van uw salaris cq basisbeurs.
Voor de televisiekijkende minima van Nuis geldt iets soortgelijks. De overheid beschouwt het publieke net nog steeds als hoogstaande cultuur. Als we de minima daar om niet van laten genieten, hoeven we hun portemonnee niet op een andere manier te vullen. Hun situatie wordt daarmee vergelijkbaar met die van de armlastige schrijver: een mooie sculptuur op de schoorsteenmantel. Met als enig extraatje de mogelijkheid om hem aan of uit te zetten.
