De radio laat betekenisvol het vrolijke R.E.M. liedje 'It's the end of the world as we know it, and I feel fine' horen, op het moment dat de aliens in de buurt van de aarde komen. Wereldwijd begeven allerlei radarsystemen het en al snel breekt een massale paniek uit, ondanks oproepen van de president toch vooral kalm te blijven. Slecht een handvol idiote neo-hippies in Los Angeles verzamelt zich op een wolkenkrabber om er een party te organiseren voor hun mede-heelalbewoners. Zij zijn de eersten die door een enorme straal vuur worden verslonden. Het vuur breidt zich in moordend tempo naar alle kanten van de stad uit. De enorme vuurzee dringt zelfs de bioscoopzaal binnen en brokstukken en auto's vliegen je om de oren. Enkele minuten lang is de spanning te snijden en er klinkt een zucht van verlichting door de zaal als het vuur is uitgeraasd en de hele stad is platgelegd. Washington DC, New York en andere wereldsteden volgen al snel. De aliens werken volgens een slim en secuur systeem om de totale aarde te vernietigen, zo vindt een sympathiek genie al snel uit.
In het eerste deel van de film wordt geleidelijk de spanning opgebouwd. Bij de pauze is er vooral onnoemelijk veel vernield, maar is van de buitenaardse wezens eigenlijk nog niets bekend. Het is dan ook volstrekt onduidelijk hoe de aliens bestreden kunnen worden. Enig glimpje hoop is dat een stoere F18-piloot een alien in zijn shuttle heeft doen neerstorten en het gedrocht met een flinke vuistslag definitief om zeep heeft geholpen.
Het eerste deel is weliswaar macaber (drie steden worden platgelegd, de helden overleven en de president vindt het 'wel heel erg' voor de rest), maar niet verstoken van humor. Tijdens het tumult dat een kolossale vliegende schotel veroorzaakt, roept de media de bevolking op 'niet te schieten, aangezien u een interstellaire oorlog zou kunnen veroorzaken.'
Na de pauze is er weinig humor over en is vooral erg veel moeite gedaan zoveel mogelijk clichés uit de kast te trekken. Een liefde die weer opbloeit, een piloot die trouwt vlak voor hij vertrekt naar het vijandige ruimteschip. Een president die een prachtige en vurige toespraak houdt die bij iedereen glimmende ogen veroorzaakt. En niet te vergeten de verbroedering der volkeren onder de dreigende Apocalyps. Een vals sentimenteel moralisme zegeviert vooral in dit deel van de film. Moralisme en actiefilms met ontelbare doden: in Hollywoodproducties gaan die twee vrijwel altijd samen, maar bijna altijd is die verbintenis zo nep als maar kan.
De vier helden in de film zijn zo divers dat ze wel een perfect team moeten vormen: de jonge, verantwoordelijke president, de stoere, onstuimige piloot, het integere, milieubewuste genie en de verguisde, randdebiele dronkaard. Door moed en zelfopoffering redden zij onze planeet van de ondergang. Opgelucht kan de bezoeker de bioscoop verlaten. 't Kost weliswaar wat om de aarde te redden, maar dan heb je ook wat, lijkt het motto van deze film te zijn.
Maar ach, een motto. Welke bioscoopbezoeker zit daar nu op te wachten als hij naar een actiefilm gaat? Je laten meeslepen door de effecten, en vooral niet te veel nadenken, dat lijkt het beste devies te zijn om een fijn filmavondjete hebben. Studenten zijn wel in voor dit soort films, getuige hun grote aantal in de zaal. Maar het ís dan ook een overweldigende gebeurtenis om zo op je stoel vastgenageld te worden.
Independence Day is nog heel lang te zien in Alhambra. Zie de agenda hierboven voor aanvangstijden.
Een reusachtige vliegende schotel overschaduwt New York
