'In Twente waren we een stuk minder links dan de grondraden in de rest van Nederland. Het was immers een publiek geheim dat die banden hadden met de CPN. Daar had ik me nooit thuis bij kunnen voelen. De weinigen aan de UT die actief waren kon je in twee groepen onderverdelen: sport en cultureel/politiek.
Hupkens werd voor de SRD gevraagd via de introductiecommissie. De vakbond betrok ook veel mensen via de Belletrie (boeken/strips) en de Drienerkring (cultuur) en later de KPS. Het midden van de jaren zeventig was de tijd van de grote landelijke acties, maar vanuit de Twente deden we daar amper aan mee. Hoewel, we wel hebben gedemonstreerd tegen de kernbewapening en Kalkar en meegelopen in grote vredesdemonstraties. Maar het was hier belangrijker om je in te zetten voor je medestudenten.
'Het ideaal was vanzelfsprekend democratisering. Voorheen maakten de hoogleraren de dienst uit, maar met de Wet Universitaire Bestuursvorming werd dat doorbroken. Iedere geleding kreeg een stem.
'Je kunt niet zeggen dat de mensen die destijds streden voor meer openheid nu zelf vastgeroest zitten en de zaak verstopt houden. Ik wil het omdraaien. Het is een feit dat de werkplek nu minder autoritair is dan dertig jaar geleden. Wij vochten voor meer openheid en onderwijs voor velen. Dat is zonder meer gelukt. We waren best fel, maar dat hoorde ook bij de leeftijd en het gaf een brede algemene vorming. Ik heb nooit met oogkleppen opgelopen. En ach, radicaal, het was natuurlijk heel anders of je in Amsterdam niet-westerse sociologie ging studeren of techniek aan de UT.'
Lilian Hupkens
