Elfstedenrijders gingen iedere winter naar Finland om een paar rondjes op het poolijs te schaatsen. Langs de kant stonden de Eskimo's met hun wijsvinger op de bontmutsen te tikken. En de winnaar was altijd Jan Roelof Kruithof. Want dat was de grootste gek. De hele zomer zat hij op een home-trainer in de koelcel van een slachthuis om optimaal voorbereid te zijn op de barste tocht der tochten. Twintig jaar van z'n leven heeft hij zich het hoongelach van de bevroren varkenskarkassen laten welgevallen, en toen, precies toen ik 18 werd, gaf hij het op. Er zou geen tocht meer komen, huilde Jan Roelof. En als zelfs Jan Roelof dat wist, dan was er toch waarlijk geen reden meer om je er nog op voor te bereiden. Dus toen prompt daarna de tocht tweemaal werd verreden, toen was ik er niet klaar voor.
Daarna ben ik gaan trainen. Maar lid worden mocht niet. De bestaande leden hadden allemaal zoiets van: jij hebt ons twintig jaar uitgelachen, dus jij gaat nu niet op onze plaats rijden! Uit wraak verleenden ze me het Potentieel Deelnemerschap. De hele zomer train ik me het leplazerus in de hoop ingeloot te worden voor de volgende tocht, en dan, na de eerste nacht vorst, krijg ik een briefje van meneer Witsen Elias dat ik weer niet tot de gelukkigen behoor. In supervorm voor de televisie moet ik toezien hoe de uitgebluste ouwe gekken al in Harlingen van het ijs worden gedragen en afgevoerd naar het verzorgingstehuis.
Afgelopen voorjaar kwam het bericht dat de ledenstop zal worden beëindigd. Deze winter zou ook ik gewoon lid kunnen worden. Fanatieker dan ooit ben ik gaan trainen. Alle wegen in Zuid-Holland, Brabant en Zeeland heb onder mijn skeelers door laten trillen. Ja, ook de klinkerwegen. Vier sets wielen heb ik versleten. Pubers op skateboards verklaarden me voor gek, maar ik wist zeker dat de komende tocht de mijne zou zijn. Tot in november een nieuw bericht meldde dat de ledenstop pas ná de volgende tocht zal worden afgeschaft. En dan alleen wanneer het de leden welbehaagt. Dezelfde leden dus weer die ik al die jaren heb uitgelachen.
O ja, ook deze winter ben ik uitgeloot. Maar ik blijf trainen. Volgende week vertrek ik naar de Weißensee. Want ik weet zeker, er komt een dag, als ik zelf een ouwe gek zal zijn, dat ik op de Bonkevaart zal staan. En ik zin nu reeds op manieren om dan wraak te nemen op al die jonge gassies op skateboards die me nu voor gek verklaren.
