Gedonder

| Redactie

Vuurwerk maakt een tyfusherrie. Vooral huisdieren kunnen daar veel last van ondervinden. Van katten bijvoorbeeld is bekend dat ze als gevolg van zo'n oorverdovende klap spontaan de controle kwijtraken over welk van hun negen levens ze zich nu ook alweer in bevinden. Zo'n kat gaat dan zwerven over straat, voortdurend op zoek naar steeds weer een ander baasje, totdat hij, hopeloos in de war, wordt overreden. (Door zo'n auto met cruise control die ook onder een aanval van schizofrenie gebukt gaat.)

Vuurwerk is dus gevaarlijk. Vandaar dat het ook maar één dag per jaar mag worden afgestoken. Dat er wettelijke normen zijn over het toelaatbare aantal decibellen. En dat de burger de dagen voorafgaand aan het geknal uitgebreid wordt voorgelicht: 'Houd honden en katten binnen en zet ze een walkman met rustgevende new-age klanken op de oren.'

Al deze regels hebben echter niet kunnen verhinderen dat er buiten de jaarwisseling om toch ook stevig op los geknald wordt. Mijn woonplaats Rotterdam is wat dit betreft aardig op weg naar het predikaat 'Culturele Hoofdstad van China'. Iedere keer als burgemeester Peper weer niet heeft hoeven af te treden organiseert de gemeente een groots vuurwerk aan de Maas. Zo kan ons falende bestuur bijkans om de andere week weer met een schone lei beginnen.

Gisteravond was het weer eens zover. Onaangekondigd. Meteen bij de eerste klap sprongen mijn ramen uit hun sponningen. Als mijn buurjongetje twintig strijkers in een melkbus carbiet propt, heeft-ie nog niet de halve vuurkracht maar wordt hij niettemin ogenblikkelijk door de politie van straat geplukt. Maar als de gemeente tyfusherrie maakt gelden er andere normen. Herrie van de gemeentelijke overheid is als een donderbui op een warme zomerdag: het maakt wel herrie maar het valt niet onder de milieuwetgeving. Mijn katten weten dat. Dus zonder walkmannetje op de oren bleven ze ongestoord op de bank liggen snorren. Ja, mijn katten hebben indertijd op de school van Martin Gaus goed opgelet tijdens de lessen maatschappijleer.

Bent u, procederende burger, deze lessen vergeten? Okee, de commissie-Van Kemenade heeft ze nog eenmaal voor u op een rij gezet. Het idee dat de overheid door de rechter zou kunnen worden terechtgewezen is net zo bezopen als dat een inquisiteur de Schepper er op zou kunnen aanspreken dat Hij zich niet houdt aan de leer van de bijbel. De Overheid is de wet. Wat Zij doet is goed, en goed is al wat Zij doet. Zo hebben we dat democratisch met elkaar afgesproken. Dus als een rechter hierin enige inconsistentie denkt te bespeuren dan is dat per staatsrechtelijke definitie een rechterlijke dwaling. Zo'n rechter is in de war. Misschien doordat hij iets te dicht bij het vuurwerk heeft gestaan.

Stay tuned

Sign up for our weekly newsletter.