Papiertje

| Redactie

Een 13-jarig meisje uit Huissen moet vier uur werkstraf opknappen omdat ze gedachteloos een snoeppapiertje op straat heeft weggegooid. Vier uur straf voor een onschuldig papiertje, ik weet, dat lijkt wat overdreven. Maar als u het proces-verbaal er nog eens precies op na leest, dan zult u inzien dat het in dit geval terecht is. Want het was niet zomaar een papiertje! Nee, het was een snoeppapiertje. Het meisje snoepte. Da's vreselijk slecht voor de tanden. En eeuwig zonde voor zo'n kind waarvan het blijvende gebit nou net fraai uit de beugeltjes gekomen is. Alleen al vanwege dat snoepen is die werkstraf op z'n plaats. Een hele middag in een bejaardentehuis rammelende kunstgebitjes reinigen, daar zal ze van leren.

Maar er is meer aan de hand. Het meisje snoepte gedachteloos. En dat terwijl er toch zoveel problemen zijn die om haar aandacht vragen. Dat rapport van de commissie Hermans bijvoorbeeld, dat kan vergaande consequenties voor haar hebben, daar zou ze best eens over na mogen denken. En dan heb je nog de wereldproblemen. Haar leeftijdsgenootjes in tal van andere landen zouden maar wat graag ook eens gedachteloos over straat willen lopen, dus zonder die voortdurende angst om op een verdwaalde landmijn te stappen, daar had ze ook best even bij stil kunnen staan.

Of de grootste aller wereldproblemen: de liefde! Zo'n meisje van 13 hoort verliefd te zijn. Verliefd op een jongen van 16. Zo'n jongen met een scooter. Met een beatbox waar heel hard boem boem boem uit komt. Net zo hard boem boem boem als dat haar hart nu boem boem boem doet. Bij zo'n jongen, daar horen de gedachten van een 13-jarig meisje te zijn.

Maar het meisje uit Huissen is niet verliefd. Nee, zij is lusteloos, gedachteloos, ongeïnteresseerd, bezig zichzelf te verwaarlozen. Het begint met snoepen, maar voor je het weet...! Ja, zo'n toestand van totale apathie is de ideale voedingsbodem voor criminaliteit. Uit dergelijke aarde schieten vandalisme, diefstal en zinloos geweld als fluitekruid omhoog. Apathie, dat is de rand van de afgrond. En het meisje, ze tuimelt reeds.

Een snoeppapiertje wegwerpen op straat, het lijkt zo'n onbetekenende handeling. Maar in feite is het een noodkreet. 'Denk aan mij', staat er op het papiertje. Duidelijker kan het meisje niet meer zijn. Krachtiger signalen kan ze niet meer uitzenden. Haar papiertje is als de hand van de drenkeling die nog eenmaal boven het water uitsteekt. En gelukkig passeren er dan twee oplettende afgezanten van de Hermandad, en die grijpen die hand, die lezen dat papiertje, en die sleuren het kind uit de diepte omhoog. Vier uur lang zal haar op een indringende wijze duidelijk worden gemaakt dat er een wereld is die om haar geeft. En in ruil voor die aandacht hoeft zij alleen maar te demonstreren dat zij toch ook om de wereld geeft. Het reinigen van kunstgebitjes. De bejaarden zullen haar dankbaar zijn.

Stay tuned

Sign up for our weekly newsletter.