De nationale wetenschapsdag afgelopen zondag trok in Twente een recordaantal van drieduizend bezoekers. De wedstrijd 'bouw een spaghetti-raket' was een groot succes. Het hoogste kwam Jeroen Post (1.80 meter). Hij werd winnaar in de categorie twaalf- tot vijftienjarigen. Van de acht- tot elfjarigen won Arjan van der Velde met een raket van 1.53 meter. Onder de zestien-plussers behaalde Lennart Driessen met 1.60 meter het hoogste resultaat.
Plakkerig en misselijk naar huis
Er huilde geen kind. Halverwege op de terugweg naar huis schiet het je plotseling te binnen. Dát heb je gemist. Het krioelde van de kinderen en geen een keer zijn je haren overeind gaan staan vanwege brullende, jengelende of klierende etterbakjes. Als iets het succes van de Nationale Wetenschaps- en techniekdag op de UT kan illustreren is dat het wel.
'Joris, papa moet even naar de wc. Let jij op Mireille? En hier blijven staan hè?' Joris, een jaar of acht, geeft een nauwelijks waarneembaar knikje. Ondertussen staart hij gebiologeerd naar het gespannen kijkende jongetje dat zich een stroompje door zijn arm laat sturen. Zou het echt geen pijn doen, zie je hem zich afvragen. Ineens beweegt de hand van het proefkonijn, zomaar! Op zijn gezicht verschijnt een ongelovige lach. De toeschouwertjes stropen verrukt hun mouw op. Zij ook!
Het is druk, de belangstelling is weer groter dan vorig jaar, merkt een vader op. De organisatie schat het aantal bezoekers op drieduizend. In de pretlabs loopt het storm. Al om kwart voor drie zijn de honderddertig bouwpakketjes voor een leugenpieper of een groot klein licht verkocht. Ouders buigen zich met hun kroost over de bouwtekening en de soldeerbout. 'Hij zit verkeerd om', verklaart een begeleider het weigerachtige lampje. 'Dat zei ik toch, papa', klaagt zijn zoontje.
In de sporthal verenigen moeders, vaders, opa's, oma's, broertjes en zusjes zich met kleverige handen in de strijd om de hoogste raket van marshmallows en spaghetti. Eén meter zestig is het record tot nu toe. 'Hier zo, schuin Jeroen', geeft een meisje haar broertje aanwijzingen. 'Dit zijn noodverbanden, jongens', zegt hun moeder hoofdschuddend. 'Laat hem nu eerst maar opmeten.' Eén meter en drie centimeter. Nog even gaan broer en zus door, terwijl het bouwwerk steeds verder naar rechts helt. Dan stort het ter aarde. Moeder mag de troep weggooien. De kinderen beginnen vast opnieuw. De tafeltjes voor raket-bouwers zijn al sinds tien over twaalf continu bezet.
Het publiek weet ook het Da Vinci Techno Activity Center te vinden. Beneden vermaken kinderen zich met de 'gewone' expositie, een damwand van zandzakjes, het vierkante wiel, de reactietest en al die andere 'doe-dingen'. Achter de pc's iets verderop zijn de kinderen in de minderheid.
Een gepensioneerde heer grijpt de Wetenschapsdag aan om dat veelbesproken Internet eens uit te proberen. Normaal kost de toegang tot Da Vinci twaalf gulden vijftig. Dat heeft hij er niet voor over. Maar het is verdomd interessant, dat Internet, knikt hij. Zuchtend sluit hij af. Hij moet naar zijn schoonouders.
Boven kunnen kinderen een deinende vlinder of een sfeerlichtje maken. Een moeder die enigszins besmuikt vraagt of ze mee mag doen, is eveneens welkom. Ook hier wordt fanatiek aan spaghetti-raketten gebouwd en eten deelnemers en organisatoren zich misselijk aan de marshmallows. In Da Vinci hebben de deelnemers een handicap. De temperatuur heeft zo langzamerhand tropische waarden bereikt, waardoor de marshmallows zacht worden. Maar niemand weet waar de thermostaat zit.
Vader Van de Tonnekreek haalt zijn schouders op over de temperatuur. Is het record één meter zestig? Dan bouwt de werktuigbouwkundige een raket die hoger is dan zoontje Martijn. De negenjarige geeft met kinderlijk vertrouwen alvast de namen van de winnaars. 'Pap ben jij vierenveertig of vijfenveertig?', wil hij alleen even weten.
Beneden moet een andere vader zijn zoontje dwingen het beeldscherm te verlaten. Ze zijn al te laat voor oma. 'Hier kunnen we nog wel een keer naar toe hè, Willem', concludeert papa tevreden.
