Oogverblindend wit zijn de gerenoveerde flats aan de 'Calslaan Nieuw'. Maagdelijk wit, grimast een bewoner. Dat vráágt erom. Op een van de muren is al een ei uiteengespat. Het ís tenslotte een studentenflat. Studenten, ze zijn de eerste om het toe te geven, zijn geen propere Mina's. Hun lifestyle vraagt meer om robuust dan om design. Maar de afwerking van de gerenoveerde flats, die is toch wel ranzig.
De gerenoveerde streng staat nog in de zandbak die nieuwbouw nou eenmaal met zich meebrengt. Marmer en glazen deuren geven de ingangen van de hoge nummers al een zwier van entree. Maar op nummer 44 is het nog niet zo ver. Nummer 44, klagen de bewoners, is met alles het laatst aan de beurt. Dus ligt er in hun flats nog geen zwart linoleum op de gangen en in de gemeenschappelijke ruimtes. Te vochtig, oordeelt de SSHD. Wanneer de aankleding komt kan de verhuurder niet zeggen. Kunnen ze straks de woonkamer zeker weer ontruimen. Nou, dat doet de SSHD maar, zegt Jon van 44-1 strijdlustig. Trouwens, iedere bouwer zou er drogers neer zetten, bezweert hij. Is de boel in twee dagen droog. Onvoldoende, oordeelt directeur Bokhove van de SSHD. Vervelend weliswaar, maar het is niet anders.
Na inspectie van 56-2 kan met recht worden gesteld dat de bewoners van 44-1 het slecht hebben getroffen. Het stucwerk tegen het plafond ziet er op zijn zachtst gezegd niet uit of het met liefde is afgewerkt. Muren, plinten en de tegels in de keuken zijn bespetterd met cement. In de keuken is de SSHD al aan de slag geweest. Maar onzichtbaar zijn de spatten niet geworden.
Geestdriftig doet Jon zijn beklag over een trits andere gebreken. Hier is een muur scheefgemetseld, waardoor de deur open blijft staan. De voordeur en de wc-deur openen precies de verkeerde kant op. Na iedere douchebeurt is de vloer in de gang nat. In de keuken mist het afdekplaatje voor de kabelaansluiting. De verwarming was niet ontlucht. De gasaansluiting was niet universeel. En onder de vloerbedekking, door de SSHD gelegd voor tweehonderd piek, hebben ze gewoon cementbobbels en ander puin laten liggen.
Twee verdiepingen hoger wordt met eenzelfde enthousiasme een collectie manco's getoond. Spijkers en plakband onder het stucwerk, scheuren in de muur, een onhandig uitstekende plank, een deur die niet helemaal open kan, een raam dat eveneens absoluut niet open kan, kroonsteentjes die uit de muur springen, opbergrekken die zijn besmeurd met verf.
Hilarisch en verbijsterd tegelijkertijd, zijn de bewoners over de doorvalbeveiliging. Voor de ramen, die tot de vloer lopen, is een plaat aangebracht die tot ergens halverwege het been komt, onder het zwaartepunt van de gemiddelde mens. 'Dan val je head first op het beton hier beneden. Je kunt beter spreken van een doodvalbeveiliging', schmiert Albert.
Waarom zitten die dingen trouwens ook voor de ramen die niet open kunnen? En waarom zijn die kastjes in de keuken zo klein dat er geen heel brood in past? En waarom is die goeie ouwe houten tafel vervangen door een geval met plastic coating? Kunnen ze de hete pannen er niet meer zo opflikkeren.
Probleem is, weten ze in 44, dat het allemaal te snel moest. Een domino-effect, erkent SSHD-directeur Bokhove, door een debâcle met de afwerking van de buitengevel. Daarvoor bleek het verkeerde materiaal gekozen. Oneffenheden waren het gevolg, terwijl het hele ontwerp vroeg om strak wit. Bokhove stond voor een moeilijke afweging. Het tijdschema was al krap en in augustus zou er een horde eerstejaars voor de deur staan. Toch werd besloten de afwerking opnieuw te doen. Zo liep het hele project twee maanden vertraging op.
Dus stonden er nog steigers voor sommige flats toen de bewoners er introkken. Wekenlang konden daar de ramen niet open. Juist, die tropische eerste weken van augustus! De SSHD-directeur erkent dat de overlast groter is geweest dan voorgespiegeld. Daarom ook krijgen alle bewoners honderdvijftiggulden huurrestitutie voor niet-geleverd woongenot. Anderzijds, zonder eieren te breken kun je geen omelet bakken.
Ook dat hebben de bewoners gemerkt. Wekenlang werden ze keurig om half acht gewekt door de bouwvakkers. Standaard eerst de radio aan natuurlijk. En onbegrip als je vroeg of-ie wat zachter mocht. Of de hele dag het gezaag van betonelementen aan je kop. Echt lekker als je moet studeren voor een tentamen.
Nog een week of drie, vier, verwacht Bokhove. Dan is de laatste bouwvakker vertrokken. Ondertussen wordt er hard gewerkt aan het wegwerken van de klachtenlijsten. Want de bouwers hebben wel hun best gedaan om alles zo goed en zo snel mogelijk af te krijgen, maar dat is dus niet gelukt. De SSHD gaat de betrokken firma's aansprakelijk stellen voor de geleden schade. Hij denkt dat het om een bedrag van honderd- tot honderdvijftig duizend gulden zal gaan.
De studenten ondertussen zijn verdeeld over hun behandeling door de woningstichting. 44-3 maakt de SSHD geen verwijten. Twee verdiepingen lager ontvalt Jon wel even een lelijk woord als het over de stichting gaat. Maar de honderdvijftig gulden maakt veel goed. Bovendien zijn het écht mooie flats.
Maar wit hè, veel te wit. Een muurschildering moet er komen. De vraag is alleen, doet de SSHD het of doen wij het, grinnikt een bewoner. Bokhove voelt er weinig voor. Hij geeft toe dat het wit wat gewaagd is. Daar is rekening mee gehouden. Beschadigingen kunnen snel hersteld worden. 'Maar', zegt hij hoopvol, 'ik kan me ook voorstellen dat een fraaie woonomgeving het respect afdwingt om er op een goede manier mee om te gaan.'
