We leven in een digitale samenleving. We praten niet meer met mensen, maar tegen computers. Geld komt uit de muur, we hebben allemaal een digitaal antwoordapparaat en wie wil weten hoe laat de trein van Enschede naar Maastricht gaat krijgt een spraakgestuurde computer aan de lijn. Menselijk contact is ver te zoeken. Goed voor mensen met telefoonfobieën, maar om daar nou de hele samenleving op in te richten gaat een beetje ver.
Natuurlijk gaan deze veranderingen niet aan de UT voorbij. Voor de multifunctionele collegekaart gaat geen zee te hoog en TBK verspreidt de tentamencijfers binnenkort per elektronische post. En dat allemaal in het kader van meer en betere service.
Al blijkt dat niet iedereen daar altijd even blij mee is. Zo heeft de SRD klachten binnen gekregen over het afschaffen van de tentamenbriefjes. De klagers vrezen dat ze zonder briefje niet meer gewapend zijn tegen fouten in de administratie van tentamenresultaten. Helemaal omdat aan het computerbericht geen rechten kunnen worden ontleend.
Dat het verspreiden van tentamencijfers minder arbeidsintensief en goedkoper moet, daar is alle begrip voor op te brengen. Maar om dan maar voor een computer te kiezen, gaat wel een beetje ver. Wat is er mis met postvakjes? Hebben de studenten gelijk een reden hun neus regelmatig op de UT te laten zien.
Grieven
Omdat we toch bezig zijn met het verheerlijken van voorbije dagen (toen we nog écht communiceerden) is het praten tegen antwoordapparaten ook iets om stevig op af te geven. Want dat is wel zo vreselijk. Wie van jullie moeders laat nou graag op het bandje het bericht achter dat jullie wasgoed keurig gestreken ligt te wachten. Vooral niet na een zogenaamd grappig intro: 'Dit is studentenhuis de Heikneuters. Wij kneuten nu. Doei....' Piep.
Om nog maar niet te spreken over de laatste streek van het CIV. Daar heeft iemand in zijn onmetelijke wijsheid besloten de helpdesk aan een antwoordapparaat te koppelen. In het geval van topdrukte (dat komt toch nóóit voor) mag je op een bandje je grieven achterlaten.
Op die manier word je in een afhankelijke positie gemanoeuvreerd die haar weerga niet kent. Je zit achter je computer die alle dienst weigert (joost mag weten waarom) en vervolgens moet je wachten tot je wordt teruggebeld. Wachten ja. Misschien vinden de CIV-jongens jouw klacht wel helemaal niet interessant. Misschien herkennen ze je stem wel en denken ze: 'Daar heb je die zeikerd weer. Die bellen we morgen wel terug.' Gniffel, gniffel.
Dat wil je toch met alle macht voorkomen. Liever oneindig proberen je er telefonisch tussen te wringen, dan een bandje inspreken. Weet je bovendien meteen of het echt je computer is die de geest heeft gegeven of dat je wederom de verkeerde knopjes hebt ingedrukt. Had dan ook een CIV-cursus gevolgd!
