Terwijl ik badend in een oase van zonlicht op het strand lag, doorbrak mijn GSM de serene stilte. 'Hé Charles, vanavond om 22.08 uur vertrekt 'ie hoor, de internationale trein naar Parijs.'
Zoals ik al vermoedde was het Diana, een vriendin met wie ik, tijdens een dodelijk saai colloquium over de ontwikkeling van anti-aankoekmiddel voor destillatiekolommen, had afgesproken op vakantie te gaan. We hadden elkaar al een tijd niet meer gezien, en het bleek dat ons turbulente leven de laatste tijd in hetzelfde stille vaarwater had rondgedobberd. Veel gestudeerd, weinig beleefd en vooral beleefd geleefd. Dat moest maar eens veranderen!
'Ook hoi Diaantje, alles leuk en aardig, maar wáár vertrekt de trein eigenlijk?' vroeg ik haar kortaf, terwijl ik mijn lange gitzwarte haar achterover sloeg. 'In Amsterdam natuurlijk, eikel!' antwoordde ze enigszins gerriteerd, maar met humoristische ondertoon in haar zachte stem. 'Ik zie je vanavond op het station. Of dineren we eerst nog bij eetcafé De Duivel?' 'Ja, ik zie je vanavond, Di', beloofde ik, de mysterieuze waas rondom mijn persoonlijkheid handhavend. 'Dat was Diana', vertelde ik Camilla, het mooie meisje naast me. 'Oh ja, wat ik me afvroeg, vertrekt ons vliegtuig naar Kreta nou om zes of zeven uur vanavond?'
