Samen waren we naar Parijs gegaan. Niet als geliefden. Gewoon als bekenden. Als vrienden of zoiets. Helaas was ik tussen Brussel en Mons verliefd op haar geworden. Het was op dat moment duidelijk dat dit overweldigende gevoel niet door haar werd beantwoord. Goed, dacht ik bij mijzelf, goed. Mijn tijd zou nog wel komen. Als we eenmaal in Parijs waren zou de sfeer van de stad in mijn voordeel werken en zou ik kunnen toeslaan. Alleen al die gedachte vervulde me met grote vreugde. Een leuk, lang weekeinde in Parijs en nog een vriendinnetje op de koop toe! Het leven was waarlijk verrukkelijk!
Een drietal dagen doorliepen we het usual toeristische programma. Tot de laatste dag. De dag waarop ik wilde doen wat een man moest doen. De dag waarop ik haar wilde veroveren. De dag der dagen.
Van het Louvre via de Arc de Triomphe naar La Défense. Een teringeind om te lopen. En dat wilde ze. Konden we méér van de stad zien, zei ze. Hoezo, meer van de stad zien, dacht ik. We lopen hier nu al drie dagen rond en ik heb nog niet eens één zoen op mijn wang gehad! Ik zei dat natuurlijk niet tegen haar, maar deed alsof ik een hele dag van het Louvre naar La Défense lopen het leukste plan vond dat ik ooit had gehoord. Een hele dag lopen door één straat! Wat een enorme ellende. Maar, ja. Ik moest toegeven dat je, als je Luilekkerland binnen wilde, je je ook eerst door een grote berg rijstebrij heen moest eten. Allemaal voor de goede zaak, hield ik mijzelf voor.
Gelukkig viel het allemaal wel heel erg mee. Bij de gedachte aan de genoegens die mij 's avonds ten deel zouden vallen, werd ik zo vrolijk dat ik spontaan voorstelde om de Arc de Triomphe te beklimmen, evenals de trappen van La Défense. Toen we dat laatste deden was het inmiddels donker en koud en ik voelde een ongekende welling van geluk in me opborrelen.
Ik wilde mijn arm om haar heenslaan, maar vermande me. Ze praatte honderduit over de meest oninteressante onderwerpen. Ik had inmiddels mijn automatische antwoordpiloot aangezet en zon op versiermogelijkheden, kwaad als ik was op Parijs. De sfeer die er hing was nou niet echt in mijn voordeel geweest. Maar het lukt wel, het lukt wel, hield ik mijzelf voor. Waarom zou het niet lukken?
Ze besloot dat we teruggingen naar de jeugdherberg. Ik stemde daar direct mee in. Het was wel erg koud en donker en zo en morgen was het weer vroeg dag. Eenmaal in de jeugdherberg ging ik op mijn bed liggen. Tot mijn grote verbazing (en vreugde) vleide zij zich bovenop het stapelbed dat aan het voeteneind van mijn bed stond. We begonnen te praten. Praten, praten, praten. Tot ik op een gegeven moment het gesprek richting vriendjes en relaties en aanverwante dingen duwde. Het lukte ook nog! Ze ging erop in en gaf mij een hele beschrijving van haar ideale liefdespartner. In mijn hersenen gingen een aantal dingen niet goed. De beschrijving was perfect op mij afgestemd. Te perfect eigenlijk. Ik dacht aan mijn vrienden die mij voor gek zouden verslijten als ik hun dit verhaal vertelde. Zo'n kans laat je toch niet lopen! Dé kans. Waarom was ze er niet eerder over begonnen?
Maar ik deed niets en ging niet in op haar ideale-liefdespartner omschrijvingen. Misschien was het beter zo. Misschien ook niet. Ik besloot Parijs de schuld te geven voor de omslag in mijn gevoelens voor haar. Lekker makkelijk.
De volgende dag spoorden we terug naar Amsterdam CS. Bij het afscheid toch nog een zoen, maar goed. Een vriend haalde me op van station Enschede. Het eerste wat hij zei was: 'Ik zie het aan je ogen! Je hebt 't met 'r gedaan!
Ik keek hem meewarig aan en een plotseling gevoel van enorme moedeloosheid spoelde over me heen. Jaja, zei ik, jaja. Je kent me, hè? Ik scoor altijd. Bijna altijd.
