San Francisco. Waar een rondtocht door de Verenigde Staten beter te beginnen? Ik zwerf alleen door de stad, daar waar het zo'n kwart eeuw geleden allemaal gebeurde. Op zoek naar een beetje love, peace and happiness. Quite open-minded, I guess. A little too much, I confess.
Mark komt me in het park tegen en biedt me aan de stad te laten zien. Dat lijkt me wel wat. In de binnenstad kopen we twee hamburgers. Ik betaal natuurlijk. Je doet niet lullig tegen een zwerver als je net een vliegreis van meer dan duizend gulden hebt gemaakt. Dat Mark daarna snel het wisselgeld in ontvangst neemt, vind ik minder vanzelfsprekend. De verkoper kijkt me meewarig aan wanneer ik stennis schop. Maar mijn al-iets-minder-grote-vriend Mark probeert me gerust te stellen: 'Hey, relax man, it's gonna be allright with your money! I'll tell you something. I'm gonna double it for you!' Jaja, denk ik, in de pruimentijd zeker. Maar zijn geloofwaardigheid stijgt flink wanneer ik als onderpand een baal stuff in mijn handen geduwd kreeg waar je U tegen zegt. 'You trust me now?', vraagt Mark op bestraffende toon. Ik zwijg bedremmeld en moet bij een bushalte op hem wachten. Het zweet breekt me uit. Ik zie mezelf al zitten op Alcatraz. Twintig jaar in Nederland nooit met verboden spul op zak gelopen, en één dag in de VS met een paar honderd dollar aan stuff in je pocket. Dat is niet handig, broer.
Wanneer Mark een half uur later terugkomt, maakt zich een merkwaardige opluchting van mij meester. Hij is zo high als de Golden Gate Bridge, maar welbeschouwd is hij toch mijn enige vriend hier. Vraag me niet waarom, maar ik geef die eikel - open-minded als ik ben - nog eens tien dollar. Ik heb immers een onderpand, dus ik zal mijn geld echt wel terugzien! Maar Mark komt niet terug, vliegt waarschijnlijk ergens tussen de wolkenkrabbers. Heldhaftig als ik ben, besluit ik het spul dan maar te verpatsen op een street-corner met veel louche types, die mij inmiddels allemaal kennen. Voor ik het weet, grist een boom van een vent mijn goudmijntje uit de handen. Hij gaat zogenaamd snel wat geld voor mij halen. Ik heb er schoon genoeg van. 'Motherfuckers, stik maar in jullie naar pis stinkende getto, ik ga ervandoor.' Terug in de jeugdherberg krijg ik zo'n honger dat ik wel even wat moet halen in de stad. En jawel hoor, prompt kom ik die reus weer tegen. Waarom had ik niet op hem gewacht, terwijl hij geld haalde? Vertrouwde ik hem soms niet? Nee natuurlijk niet klootzak. 'Eh, I thought maybe you had forgotten it.' Onder daverend gelach vertelt hij hoe eerlijk hij wel niet is en al snel staan we in een obscuur steegje. Ik mag bij hem blijven slapen vannacht. Alsof hij niet zelf op die paar gore matrassen zijn nachten doorbrengt. Ik antwoord vriendelijk dat ik al voorzien ben van een slaapplaats. Of ik hem dan wel even snel al mijn geld en cheques wil geven, dan zal hij mij beschermen tegen de mensen die daar aankomen en het op mijn leven hebben gemunt.
De vijftig meter naar de winkelstraat zijn snel afgelegd. Na nog een paar honderd meter struikel ik een hamburgertent binnen en koop voor mijn laatste dollars een hamburger. Je blijft tenslotte in Amerika. Maar van San Francisco heb ik mijn buik vol.
Goodbye love, peace and happiness.
