Henk en Hilda wonen in Ommen, waar Juliëtte is geboren en getogen. Rond het vrijstaande huis heeft hij de ruimte voor zijn hobby: knutselen aan campers en auto's. De garage en het autoverhuurbedrijf zijn inmiddels in handen van Edward, de oudste. Henk trekt zich langzaam terug uit het bedrijf.
Juliëtte is het kleine zusje, vier jaar jonger dan Arjon, zoon nummer twee. Met zijn lange bakkebaarden en artistieke kuif valt hij op het familieportret een beetje uit de toon. Vreselijk heeft hij haar gepest, vroeger. Negeren, zei Hilda. Uiteindelijk heeft ze dat volgehouden. Nu kunnen ze heel goed met elkaar.
Poppenmoeder
Een heel rustig kind was Juliëtte. In de box, anderhalf jaar oud, kon Hilda haar rustig een Margriet geven. Ze maakte het blad niet stuk, nee, ze bladerde het door om plaatjes te kijken. Dat rustige heeft ze van hem, vindt zij. Hij knikt.
Op en top een poppenmoedertje was ze. Dagen waren zij en haar vriendin met poppen zoet. Op school kon ze goed meekomen, heel gewoon eigenlijk. Nee, het was geen kind om je zorgen over te maken.
Ze wilde niet iets speciaals worden, had geen al te grote ambities qua studie. Ja, een boetiekje, een shopje, daar zag ze wel wat in. Ze ging naar de mavo, haar eigen beslissing. Na de brugklas had ze naar de havo in Hardenberg gekund, maar dat deed ze niet. Het fietsen hè, daar had ze een verschrikkelijke hekel aan. Later, toen ze haar mavo-diploma eenmaal had, wilde ze toch de havo doen. Omdat ze dan meer keuzemogelijkheden zou hebben. Dat vonden ze prima.
Ze hebben altijd gezegd: de kinderen mogen best leren, maar ze moeten er zelf achter staan. Zíj moeten het doen, dus ze moeten zelf beslissen. Dat hebben ze ook tegen Edward gezegd, voordat hij het bedrijf overnam. Je moet het wel leuk vinden, er honderd procent achter staan. Nee, ze hebben de kinderen nooit gepusht.
Boerderij
De keuze na de havo vond Juliëtte moeilijk. Totdat ze in de krant iets las over een opleiding in het westen. Vormgeving en communicatie aan de Ichthus Hogeschool in Rotterdam. Dat was precies wat ze zocht. Hilda is nog mee geweest naar een open dag. Het leek haar ook een leuke opleiding, breed, een goede keuze. Voor zover ze dat konden beoordelen, zegt Henk. Ze hebben er niet zo'n verstand van.
Studeren, dat was er niet bij toen zij jong waren. Ze komen allebei van de boerderij, er moest aangepakt worden. Op de lagere school hielpen ze de kinderen wel met huiswerk natuurlijk. Maar op een gegeven moment hield dat op. Bijna veertig was hij, toen hij nog eens zijn diploma's voor het bedrijf haalde. Natuurlijk, ze hadden best door willen leren. Aan de andere kant zijn ze dik tevreden met hoe alles is uitgepakt. Hij was vrachtwagenchauffeur en is 'zomaar' met het bedrijf begonnen. Haar vader vroeg zich wel eens hoofdschuddend hoe het allemaal moest. Maar het is een succes geworden. Ook geluk hoor, relativeert Hilda.
Juliëtte verhuisde voor haar studie naar Rotterdam. De jongste dochter uit huis, dat was wel stilletjes, een hele overgang. Ze houden juist van veel mensen over de vloer. De familieband vinden ze belangrijk. Gelukkig zijn de kinderen, met vriendjes en vriendinnetjes, nog jaren meegegaan op vakantie. Gezellig. Met de camper en de boot, waterskiën, surfen, Juliëtte was altijd op het water bezig. Hoewel ze vroeger verschrikkelijke watervrees had. Gingen Henk en de jongens met de boot weg, zaten Hilda en zij langs de kant. Nog geen teen durfde ze in het water te steken.
Juliëtte kwam eigenlijk elk weekeinde thuis. Haar kennende maakten ze zich overigens geen zorgen. Niet dat ze haar willen ophemelen. Het is gewoon de waarheid. Ze weet wat ze doet. In het Rotterdams studentenleven heeft ze zich nooit gestort. Naar haar zin had ze het wel. Ze heeft er leuke vriendinnen gemaakt, daar gaat ze nog mee om.
Gedreven
De studie ging zijn gangetje. Thuis vertelde ze natuurlijk wel wat, maar het ligt niet helemaal in hun lijn. Ze haalde alles in één keer. Daar zorgde ze gewoon voor. Als ze iets wil en het ligt in haar kunnen, dan doet ze dat. Haar een streber noemen is misschien overdreven, maar ze is gedreven hè. Nee, ze hadden er geen omkijken naar, echt, het is een heel gemakkelijk kind geweest. Het zal er wel aan liggen dat het een meisje is.
Na haar hbo-opleiding had ze nog drie jaar over. Zonde om daarvan geen gebruik te maken, zei ze, ze vond het wel mooi om te leren. De opleiding Toegepaste Communicatiewetenschap aan de UT, dat sloot mooi aan. Als ik mijn best doe, kan ik het in drie jaar halen, dacht ze. Dat was wel druk natuurlijk. Maar dat merkten ze niet aan haar. Er gaat veel rust van haar uit.
Laatst zei ze nog: het is een goede opleiding. Ze is er vanaf het begin met plezier naar toe gegaan. Ze vonden het wel leuk natuurlijk, hun dochter naar de universiteit. Maar ja, Juliëtte kon het, anderen misschien niet. Dus het was niet zo van: ònze dochter gaat naar de universiteit.
Over een baan hebben ze zich nog wel een beetje zorgen gemaakt. Je hoort soms dat iemand die een heleboel heeft geleerd geen werk kan vinden en iemand die minder heeft geleerd juist wel. Ook die zorgen zijn overbodig gebleken. Bij het eerste bedrijf waar ze op gesprek is geweest, was het raak.
Juliëtte woont inmiddels samen. Maar nu ze zo lang geleerd heeft, zal ze zeker eerst een paar jaar willen werken, denken ze. Of de poppenmoeder in Juliëtte nog boven komt, ach, daar willen ze niet op speculeren. Als het haar maar goed gaat.
