Reizen door het land. Zo beschrijft Lout Jonkers hardlopen. De fervente atleet begon er op zijn 54ste mee en loopt nu, bijna 61, regelmatig halve marathons. Dat hij visueel gehandicapt is, doet daarbij niet ter zake. 'Het is een uitdaging voor een gehandicapte te streven naar een zo groot mogelijke integratie in de maatschappij. Je moet zo normaal mogelijk meedoen.'
De ambtenaar in dienst van het ministerie van Onderwijs Cultuur en Wetenschappen, is daarvan het levende bewijs. 'Hardlopen doe je met je benen, je lijf, je hart en je verstand. Niet met je ogen.'
Jonkers is met een touwtje of stokje verbonden aan een begeleider, die wat betreft de navigatie leider is. 'Voor de begeleider is het puur een kwestie van volgen en goed kijken.'
Hij begon voorzichtig met kleine stukjes hardlopen en voldoende rust tussendoor. Maar de beweging wierp al snel vruchten af. 'Je merkt in hele korte tijd dat de vorm van je lichaam anders wordt. Sterker en slanker. Je conditie verbetert.'
Inmiddels wordt Jonkers alleen al van praten over hardlopen een beetje lyrisch. 'Alles valt van je schouders. Alles, behalve het hardlopen. Je bent buiten en geniet van de geuren en kleuren van het land. Je krijgt als het ware vleugels. Natuurlijk zit je er af en toe doorheen en krijg je het zuur in je benen. Maar als je dat overwonnen hebt, wil je de volgende keer toch weer een stukje verder.'
