Er is een kalf verdronken, dus de put wordt gedempt. Opmerken dat de rest van de veestapel nu geen drinkplek meer heeft, wordt op zo'n moment afgedaan als gebrek aan respect voor het kalf en zijn nabestaanden. En dan hebben we het hier nog over gevallen waarin het kalf daadwerkelijk verdronken is. Vaak nemen we al niet eens meer de moeite om dat nog te controleren. Het kalf tuimelt in de put en net als ie zijn kop weer boven water wil steken krijgt ie een paar kuub zand over zich heen gestort. Het kalf is dood, leve de dempers.
Er gaat iets fout, hoe zullen we reageren? De wonden likken, de doden begraven en het puin ruimen. In die volgorde, zo dunkt me. En daarna, ja dan is het natuurlijk wel zo bevredigend als we een schuldige zouden kunnen aanwijzen. Want het moge duidelijk zijn dat we dat nooit zelf kunnen zijn. Illustratief is het volgende artikel uit mijn WA-verzekering: 'De verzekerde is verplicht zich te onthouden van iedere uiting die erkenning van aansprakelijkheid inhoudt.' Ofwel, je botst tegen een geparkeerde auto, niemand heeft het gezien, dus je wordt geacht je mond te houden.
Wat er ook gebeurt, het is altijd de schuld van iemand anders. In Amerika leven ze ook volgens dit principe. Daar slepen de nabestaanden van sigarettenslachtoffers de tabaksindustrie voor de rechter. Afschuifgedrag in optima forma. Niemand die de laatse 25 jaar een sigaret heeft opgestoken kan mij wijs maken dat hij in z'n hart niet wist dat dat niet gezond was. Je koopt die dingen niet in de apotheek. Autofabrikanten beweren ook dat hun bolides veilig zijn, maar wie ook maar een beetje fatsoen in zijn donder heeft, geeft bij een botsing ogenblikkelijk toe dat hijzelf degene is die niet goed uitkeek, die te hard reed, of die teveel gedronken heeft, kortom, dat hijzelf degene aan het stuur is.
Er is een kalf verdronken, de put wordt gedempt, er bovenop verrijst een kruis, en aan dat kruis nagelen we iedereen die de put heeft helpen graven. De treurenden hebben hun wraak. En de dorstige veestapel heft de kop smekend ten hemel.
