Eén jaar samen zijn ze, DSC Cheiron en DJC Rossinant. Ze hebben een nieuwe naam en een nieuwe sociëteit. Audentis et Virtutes. Zijn ze gelukkig? Jawel. Daarom was het vorige week feest. Er was cabaret en er was disco. Het UT-Nieuws ging op sjiek. Verslag van twee niet al te hippe, oudere jongeren op bezoek bij een gala.
De voorbereidingen vallen tegen. Het huren van een galajurk blijkt op korte termijn en met onze niet-ideale maten onmogelijk. Dan maar in de eigen, oude cocktailjurkjes. Waarschijnlijk vallen we reuze uit de toon, want het thema is 'renaissance'.
Markelo is nog een eind rijden en gespeend van ieder gevoel voor richting is het vinden van de weg in de donkere Achterhoek niet eenvoudig. Maar eenmaal in de buurt valt Dieka van de Kruusweg niet te missen. Van grote afstand straalt een neonkoepel ons uitnodigend tegemoet. Dieka is een uitgaanstempel met Las Vegas-allures. De entreehal glanst imponerend. We mogen doorlopen. De sigaren liggen voor het grijpen. Maar bij de garderobe verloopt de gastvrije ontvangst een tikkeltje stroef. We zijn niet de enige gasten en er zijn slechts twee jassenweghangers.
Hij: 'Gaaf om hier in een gewoon weekeinde eens te komen.' Zij: 'Dat meen je niet.' Hij: 'Supergaaf, zo'n boerentent.' Zij: 'Nou, mij niet gezien.' Dat wordt dus niks.
Dames in het lang puffen onwennig zware sigarenrookwolken uit. Het gala verspreidt zich over drie verdiepingen. Een disco beneden, een zaal met podium op de begane vloer en in de open ruimte daarboven het gokhuis. We blijken precies op tijd. Een dame in goud vertelt de gasten dat het gala gaat beginnen.
Preases senatus Lemmens heet vele honoraire aanwezigen welkom en spreekt het gewone volk ietwat bestraffend toe. 'Het was een geweldig jaar, afgelopen jaar. Van sociëteitsbestuur tot senaat hebben we hard gewerkt. Dat heeft geresulteerd in een aanwas van leden. Maar de aanwas is niet genoeg. Als ik hier rondkijk, zeg ik: we kunnen het, een gala met zevenhonderd man. Maar jullie willen de mooie dingen meemaken en niet de activiteiten het hele jaar door.' Slechts met mate klinkt bravo-geroep. Audentis et Virtutis is geen corps.
De hoofdact is Lois Lane. Heren in driedelig kostuum verdringen zich als hysterische groupies voor het podium. Over de balustrade hangend als de mopperende heren in de Muppet-show, beoordelen wij de broekpakken met een psychedelisch dessin in rood en blauw als weinig flatterend. Maar de gezusters Lane zetten een degelijk optreden. Om ons heen zingen gala-gasten hartstochtelijk mee.
De meeste gasten zien er uitermate fraai uit. 'Dit pak is de beste investering uit mijn studententijd', bezweert een van de heren. 'Ik heb het in mijn tweede jaar gekocht en ik haal het er zeker uit. Als het schoon moet, leen je het uit. Krijg je nog een fles whiskey op de koop toe.'
Bij de dames is lang zwart veruit favoriet. Onze voorkeur heeft een ivoorkleurige prinsessejurk met bloemetjes. Gehuurd, verklapt de draagster. Vanwege het renaissance-thema, waarvan we overigens in de aankleding weinig van terug vinden. De geluidstechnicus staat in een box van dranghekken. 'Onpersoonlijk', vindt een studente textiel de zaal. 'De verenigingsgeest komt op deze manier amper boven'.
De drank is gratis. Nou ja, bijna alle drank is gratis. Sterke drank niet, ontdekt een stoere whiskey-besteller tot zijn schrik. Verschrikt graait hijin zijn broekzak naar één gulden vijftig. De bierconsumptie is voor Dieka-begrippen beneden peil, vertelt een glazenophaler, 'student' 5 vwo. Er wordt veel rode wijn en 'gemixt' gedronken.
Enigszins uit de toon vallen de diverse corsages. Knipperlichten, rietjes, drankflesjes, speelkaarten, boa's: een corsage moet origineel zijn, wordt ons uitgelegd. Onbetwiste nummer één vinden wij de kale heer met een kroontje. Het betreft een loot van de Cheiron-stam. Hij is positief over de fusie, want het is gezelliger geworden. 'Eerst waren het twee kleine duffe clubjes. Dat is nu wel anders.'
De leden van dispuut Ad Hoc en hun partners hebben zich een roze douchegordijn omgeknoopt. Waarom? 'Die kwamen we toevallig tegen bij de Kwantum.' Maar de heren hebben voor hun dames ook nog een 'persoonlijke' corsage van ribbelkarton gemaakt. Een bevallige Groningse rechtenstudente toont trots de helft van de Martinitoren. Híj heeft de andere helft. Wordt het wat? 'You never know.'
Wij krijgen het zo langzamerhand reuze naar het zin. Van tevoren hadden we ons nog zenuwachtig gemaakt over het stijldansen. Overbodig, blijkt. De muziek is perfect. Op het podium swingt een gezellige band, beneden draait een goede disco. De meeste muziek is zelfs van voor onze tijd.
Maar we moeten aan het werk. Bevalt de fusie? Ex-Rossinant: 'Die lui van Cheiron zijn bralapen.' Ai. Die heeft het 'feest der verbroedering' gemist. De rest is genuanceerder. 'Anders, maar wel leuk.' Goedzo, dat weten we ook weer. We begeven ons naar de roulette en de black jack. De tafels worden beheerd door heren van Cerus uit Wageningen. Ze kosten vierhonderd gulden plus reiskosten. Hoe loopt het? 'You lose some, you win some.' Nee maar.
Beneden in de disco hangen twee jongeheren om elkaars schouders. Gezamenlijk strompelen ze naar de bar om bier in ontvangst te nemen. Doen ze altijd zo raar, of zijn ze dronken, vragen we twee andere heren. Die vinden dat niet leuk. Is het net zo gezellig en dan gaan we lopen zeiken.
Ander onderwerp dan maar. Wil ik een tuitknakje? Nee dank je. Echt niet? De sigaren-specialist heeft het goed naar zijn zin. Zijn vriendin zit in Ierland, zijn gala-partner kent-ie slechts via jaarclubgenoten. Hoeft-ie eindelijk eens niet met tampons te sjouwen.
Tegen half vier verlaten wij de zaal. Onder onze voeten knisperen stuk gevallen glazen. Een huilend meisje en een treurig kijkende jongen op een bankje in de hal inspireren ons tot romantische speculaties. Bij de garderobe-balie staat een huilende jongeman met bloedneus. Voordat wij hem moederlijk kunnen troosten, ontfermen twee andere dames zich over hem.
Met enige moeite vinden we de uitgang. Leuk zo'n gala. Lang leve Audentis.
