Stress
Maar liefst 100 procent van alle studenten en medewerkers op de UT heeft stress. Gezonde stress wel te verstaan. Stress die je nodig hebt om je bed uit te komen, thee te zetten, de muesli en de melk te husselen en in de krant te bladeren.
Voor de gewaagde fietstocht naar de campus, het oplossen van vraagstukken, het voeren van intercontinentale telefoongesprekken of het geven van college heb je meer stress nodig. Maar de spanning en de opwinding die met een normaal arbeidzaam leven gepaard gaat, is nog steeds gezond.
Voor het vólgen van colleges kun je in de meeste gevallen volstaan met een stressniveau dat nodig is voor het roeren van je muesli, maar dat terzijde.
Ongeveer 20 procent (ruim vier keer het ziekteverzuim (4 procent) aldus stressgoeroe Bakker) van de UT-medewerkers en studenten heeft negatieve stress. En dat is niet gezond. Een hele middag klungelig klokkenspel door een open raam. Deadline na deadline. Weken achter elkaar zwoegen op je promotie. Op den duur word je er vervelend ziek van.
Dus moet je daar wat aan doen. Sporten bijvoorbeeld, wél de tijd nemen voor je vrienden, genoeg en fijn vrijen (bron Algemeen Dagblad) én vooral: goed en gevarieerd eten. Ook al heb je daar niet zoveel tijd voor.
Nou had de UT daar iets op gevonden. De mensa! Vroeger was dat het anti-stress-middel bij uitstek. Je kon er zonder al te veel ingewikkelde kook-handelingen, binnen aanvaardbare tijd (15 minuten), een gezonde, gevarieerde en smakelijke maaltijd naar binnen schuiven. Tegenwoordig is dat anders. Met vette salades, kleffe macaroni, vegetarische gerechten waar je een uur op moet wachten, en andere prut dwingt UT-Catering iedereen richting 'Hap-aan-de-tap', zo lijkt het. Daar is het eten namelijk wel lekker. Maar, met de keuze uit twee gerechten per week, weer niet gevarieerd.
Saïdja
Als Hans van Mierlo een somber gezicht zet, dan trekt de hemel vanzelf dicht. Zwaar weer op komst.
'Een burgeroorlog', voorspelde onze minister van Buitenlandse Zaken vorige week nog. En hij keek erbij alsof hij een dag op een sawa had gewerkt. Bijzonder zwaar weer dus. En daarom beval Van Mierlo: 'Alle Nederlanders in Indonesië als de gesmeerde bliksem naar huis.'
En bevel is bevel. Behalve als Van Mierlo het zegt, moeten de UT-studenten in Bandung hebben gedacht. Zeker nu-ie demissionair is. Want van onze vier helden op de archipel besloot er maar één te repatriëren. Een score van 1 op 4, dat leek wel een D'66-verkiezingsuitslag.
Hans paniekeerde. Dat hij niet boelkloedig bleef, komt waarschijnlijk omdat hij de wereld bestiert via CNN. Zo houdt een modern staatsman een oogje in het zeil, denkt Van Mierlo. In het begin had hij dat nog niet door. Toen spoedde hij zich nog helemaal naar China om daar hele slimme dingen te zeggen. Of vloog hij heel Europa door. Het Kissingerwerk, je kent het wel.
Maar, zo weet onze BuZa-man inmiddels, het is ongeveer net zo efficiënt als een presentator van het Eurovisiesongfestival die met een helikopter zelf de stemmen gaat ophalen. Bovendien is CNN beter voor het milieu.
Toch heeft de televisie een nadeel. Dat nadeel zou je de Jaap Jongbloed-factor kunnen noemen: alles lijkt erger, bedreigender en bloediger dan het in werkelijkheid is. Begrijp ons niet verkeerd, bloed op de tv is net zo rood als in het echt. Maar je ziet zoveel niet.
En dát weten onze drie helden in Bandung. Als Frans, Arie, Frits, Erica en Nico Schulte Nordholt straks op Schiphol staan om de survivors te onthalen, dan blijven de sterke verhalen uit. Geen rubberen kogels, geen nachten in politiecellen, geen geplunderde afhaalchinezen. Nee hoor, gewoon de bekende mooie foto's. Ondergaande zon met kleine jongen op buffel. De usual Saïdja en Adinda-stuff.
