Paal

Beetje jammer Eindelijk heb je hem: je bul. Maar je wilt meer. De kennis die je vergaarde kun je nog verdiepen, liefst op internationaal niveau. Maar waar kan dat, en hoe? 'A good question'. Na enig speurwerk is het 'totally clear': Je voegt nog twee studiejaren toe aan je studietijd, in Nederland wel te verstaan. Een enorm eind van huis, dat wel, maar je wilt het graag. Leer je ook nog redelijk Nederlands. Dat is nooit weg. Twee vliegen in n klap. Je slikt een paar keer en enthousiast teken je het contract: twee jaar Nederland, Mastersopleiding aan de UT. Je gaat ervoor. Eenmaal in Nederland begint de ellende. Puur Hollands weer (koud en nat). Goed, je trekt een dikkere jas aan, ook al doen die gekke Nederlanders dat niet. Je moet wat overhebben voor je studie. De aangeboden huisvesting zag er veelbelovend uit. Is het toch niet helemaal, maar ach, de Campusflat waar je voor tekende is de slechtste niet. Je hebt een dak boven je hoofd. Doe het er maar mee. Dat je eenzaam op de flat zit, nauwelijks iets van Nederland ziet, je flatgenoten hebt die weinig rekening met elkaar houden en ook geen woord Nederlands spreken is van ondergeschikt belang. Hoewel? Een woordje Nederlands kunnen spreken zou wel erg makkelijk zijn. Maar -en nu komt het- waar in Holland kun je Nederlands leren? De aangeboden cursus is pas een begin en bovendien leer je een taal het best in de praktijk. Maar die verrekte Nederlanders op de UT spreken allemaal Engels! En of je nu colleges volgt of contact zoekt met je flatgenoten, 't is Engels wat de klok slaat. Je studiegenoten zijn immers ook buitenlander? Nederlands, hoe klinkt dat? Knap frustrerend. Een enkele Hollander doet moeite om je enige woordjes van zijn moerstaal te leren. Daar moet je hem wel om vragen. We leven in een 'snelle' maatschappij is de onbewuste redenatie. Dus als ik in het Nederlands spreek en jij volgt het niet direkt, gaan we over op het Engels. Goed voor mijn spreekvaardigheid en jij begrijpt sneller wat ik bedoel. 'It is simple'. Makkelijk. Ja, ja, maar ondertussen slaat de buitenlandse student de tweede vlieg nog steeds mis: na twee jaar Nederland kan hij net 'Dank je wel' en 'Alstublieft' zeggen. Met verbazing zal zijn familie in 'Verwegistan' hem aanstaren: 'Ooh, is dat nou Nederlands? Wat knap!' Een beetje jammer. Die tweede vlieg had hij ook zo graag willen raken.