Met letterlijk open armen werden de liederen ontvangen die het eerste half uur door een bandje ten gehore werden gebracht. De teksten konden dankzij de hulp van een medewerkster gevolgd worden op sheets. Aanvankelijk kostte dat wat moeite, maar na een paar nummers konden de religieuze woorden toch uit volle borst worden meegezongen. Hier en daar werd er al voorzichtig geknield voor het podium en grepen verschillende handen in de lucht naar het ongrijpbare.
Na een korte inleiding van een plaatselijke pastor werd het podium overgedragen aan Jan Zijlstra. De krasse grijsaard liet er geen gras over groeien en informeerde de zaal meteen over de financiële kant van z'n 'campagnes', zoals hij ze zelf graag noemde. 'Er zijn natuurlijk tal van kosten. De zaal en de folders kosten geld en onze auto rijdt ook nog steeds niet op water. Ik hoop dat u dat begrijpt.' De mensen die graag een bijdrage wilde leveren konden een envelop bij een stand afhalen. Zijlstra zorgde er op zijn beurt wel voor dat er genoeg mensen waren opgestaan voordat hij verder ging: 'Het is een voorrecht om te geven'.
Er volgde een preek waarin werd uitgelegd hoe de mens contact kon maken met het bovennatuurlijke. 'Een krachtbron zoals een electriciteitscentrale kan via een stekker licht bezorgen in uw huis. Voor het ontvangen van de kracht van God is ook een stekker nodig. Het geloof is die stekker!' Zoals het een goed spreker betaamd, werden prachtige spreektechnieken, zoals de kunst van het herhalen en het aanzwellen van bepaalde zinsneden, veelvuldig gebruikt.
Eindelijk was het dan tijd voor het moment waar iedereen voor was gekomen: het genezen der zieken. Alle mensen met lichamelijke klachten en ziektes werden verzocht hun hand te leggen op de plaats waar het venijn zat. Eén voor één werden ze naar voren gehaald. Zijlstra gebruikte handoplegging en met het nodige verzoek om de hulp van God verzekerde hij de mensen van genezing. 'Man! Je hebt een nieuwe maag, wat vind je daarvan?', bulderde hij na de behandeling tegen de eerste vertwijfelde patiënt. Het leek erop dat de man stamelde dat z'n pijn minder was.
De hulp aan een kankerpatiënte had iets weg van een duiveluitdrijving. 'Boze kracht, ga uit deze vrouw! Tumor sterf!', klonk het galmend door de Agora. Hevig trillend kon ze nog net op haar benen blijven staan. Wenend werd ze van het podium weggeleid, terwijl de mensen zich af vroegen of het tranen van geluk waren. Een echtpaar moest teleurgesteld worden, omdat de dochter van hun zoon zo ziek was, dat ze er niet bij kon zijn. 'Maar treur niet mensen, ik heb vaak genoeg meegemaakt, dat er mensen genazen die niet aanwezig konden zijn', stelde Zijlstra de twee gerust. Degenen met wervelklachten hadden meer geluk. Die konden onder muzikale begeleiding van de band met z'n zevenen tegelijk wél geholpen worden.
