Liftscrupules
Het is een vorm van fout zijn na de oorlog: de lift gebruiken terwijl een echte vent de trap neemt.
De Vrijhof telt drie milde verdiepingen en een mooi trappenhuis. Maar ook een lift. Die lift is zo gepositioneerd dat wanneer twee bezoekers het gebouw aan portierszijde gelijktijdig betreden een genante situatie op de loer ligt.
Stel dat beiden naar de derde etage willen, en de één heeft een luie aard en de ander is een fris type. Eerstgenoemde neemt in dat geval een meter of vijf voor het trappenhuis afscheid, houdt stil bij de liftschacht, en drukt op het knopje.
Klimt het frisse type ondertussen in gemiddeld tempo naar de derde vloer, dan wil het pijnlijke geval dat beiden vrijwel zeker tegelijk arriveren en elkaar gegarandeerd tegen het lijf lopen. Men herkent elkaar, fronst wenkbrauwen. Het behoeft geen betoog dat de gebruiker als morele verliezer uit de bus - of beter: uit de lift komt.
Maar ja, lui ben je niet voor je lol.
Uit de lift komen, dat is het zwaarst. In de lift stappen is ook geen pretje, maar daar valt nog een mouw aan te passen. Terloops knopje indrukken, fluitend nederhurken bij het nabij gelegen rekje met UT-nieuwsen, en stiekem wachten op het schuiven der deuren. Bij passerende uitslovers instapkans onbewogen voorbij laten gaan.
Wie uitstapt is echter vogelvrij. Wegduiken kan niet: langskomende traplopers hebben maximale inkijk. Salueren en de lift terugsturen, is een mogelijkheid, maar strekt niet tot aanbeveling.
Medegebruikers - we hebben het nog niet eens over medegebruikers gehad. Luiaards onder elkaar zetten het tijdens het verticale reisje op een schaapachtig lachen, dat kan realtief ontspannen. Maar jij en het bejaarde vrouwtje? En op die man met één been kun je natuurlijk wachten.
tk=Sister CIV
De Big Brother - die van Orwell, niet die van Ruud - op de UT heet Sister CIV. Het pas geboren meisje gebruikt geen camera's en microfoons maar elektronische logboeken om precies in de gaten te houden wat haar 'gebruikers' doen. De redactie van UT-nieuws fungeert als testbed om het nieuwe 'medewerkersbegeleidingssysteem' aan de praktijk te toetsen.
Voorlopig helpt de functie computergebruikers alleen met de planning en organisatie van het werk. Dat gaat vrij ver en behoorlijk automatisch. Zo weet het apparaat dat wij normaal gesproken om half negen beginnen. Kom je vijf minuten te laat binnenlopen dan piept de elektronische stem in stereo: 'U bent te laat! Hoe kan dat?' Als je 'lekke band' intoetst, is er verder niets aan de hand. Ook als je dat drie dagen achter elkaar doet. Kennelijk weet het systeem nog niet dat je dergelijke smoesjes hooguit twee keer per jaar kunt gebruiken.
Zodra je even niet aan het tikken bent moet je verantwoording afleggen. Voor een plaspauze staan drie minuten. Twee minuten langer wegblijven om even met je leuke collega van verderop te praten is niet toegestaan. De lunch duurt maximaal een half uur. Gesprekken met mederedacteuren moeten functioneel zijn. En emailtjes die niet over het werk gaan kun je wel openen, maar de tijd die je er aan spendeert, wordt aan het einde van de dag zonder pardon bijgeteld.
Bovendien is Sister CIV niet te beroerd in je agenda te schuiven als je even wat drukker bent. Een filmavondje met vrienden wordt per email afgezegd omdat je artikel nog niet klaar is. En om te zorgen dat je niet toch stiekem gaat, moeten je aan het begin van de dag je fietssleutel in de daarvoor geschikt gemaakte cd-lade doen. Die gaat pas open als de computer vindt dat je precies acht uur hebt gewerkt. Onze proefperiode loopt medio volgend jaar af. Daarna wordt Sister CIV gefaseerd op de hele UT ingevoerd.
