Over en Sluiten, Column

| Redactie

Laatst waren we in de gelegenheid een decaan op de fiets in te halen. Een kans die men niet graag laat liggen. Zeker in onderhavig geval niet, want we hadden de decaan een lastig type stukje beloofd: het type stukje dat op het laatst niet doorgaat. De decaan had tijdens het telefonisch interview zijn auto langs de kant van de weg gezet. Helemaal voor het stukje. Een uitgelezen kans dus om op ongedwongen wijze de zaakjes recht te zetten. Aanzetten in de bocht naar de Boerderijweg, laatste stevige pedaalslag om langszij te komen, hoofd in sympathieke plooi naar rechts draaien. Krak! Ketting eraf. Doorschietende knie, verstoord blikkende decaan. Pseudo blijven doortrappen, glimlach voorlopig handhaven. Fiets in berm manoeuvreren, zaak uit laten vieren. Ketting erop leggen, afgang incasseren.

Lekke hond

Pech onderweg is meestal pech op de Viermarkenweg: het domein van de man met de hond. We nemen de lezer mee naar een maandagochtend niet lang geleden.

Maandag-pechdag. Je stapt toch op je fiets, zo ben je. Gelijkmatig pedalend draai je de bosrijke corridor tussen campus en stad op. Niet onnodig overhellen in de bocht, zitvlak in zadel houden, het is maandag. Voetbalvelden zonder calamiteiten voorbij, bochtje om. Bingo, man met hond aan horizon. Land in zicht. Rustig koersen. Pang! Een felle fluittoon gaat over in een kortstondig gesis. Velg achterband maakt contact met aarde. Fiets strandt op meter van man en hond vandaan. Verlegen lachjes. Vaak gedacht van goh. Handen schudden. 'Man met de hond', zegt de man met de hond. 'Hond', blaft de hond, en hij steekt zijn pootje uit.

Kunstpolitie

Moeilijk, moeilijk, moeilijk. En al honderden, duizenden keren gevoerd vooral. De discussie over Kunst versus kunst. Wanneer de grote K? Wanneer de kleine? Alleen soms is er common sense. Over een in drie tinten rood geschilderde paneeldeur bijvoorbeeld. Die valt na zeven dagen schuren, plamuren, slijpen, polijsten, voorlakken, weer schuren, nog een keer voorlakken, opnieuw slijpen en tot slot aflakken nog steeds niet onder de schone Kunsten. De unieke bolle glans en het uitzonderlijke vakmanschap ten spijt. Ook Rick van der Ploeg heeft zo zijn criteria. De staatssecretaris voor Cultuur stelt toegankelijkheid als belangrijkste norm. Een voorstelling van het Nationaal Ballet is Kunst als ze tijdens de Uitmarkt in Amsterdam voor duizenden jonge, gehandicapte, allochtone Nederlanders wordt opgevoerd. En slechts kunst wanneer er in de Twentsche Schouwburg maar elf blanke hoogopgeleide Tukkers zitten te kijken.

Voor half-affe schilderijen met gekleurde streepjes die in rechte lijnen de boogie woogie in beeld proberen te brengen, geldt eveneens een heldere regel. Het werk moet na de dood van de schilder minstens tachtig miljoen opbrengen.

En omdat Rudi Fuchs de Nederlandse cultuurpaus is, kan hij op eigen gezag beslissen dat de nieuwste Audi-modellen in een vleugel van zijn museum thuishoren. Zelfs op de UT is - kennelijk - duidelijke eensgezindheid ontstaan over wat kunst is en wat niet. De Kunstpolitie van Vrijhof Cultureelcentrum doorzoekt sinds kort alle campusgebouw op van kunst verdachte objecten. En zo werd een fraaie papiercollage in onze redactieruimte - waarvan wij dachten dat het een prikbord was - door toekenning van registratienummer SZ 48744 verheven tot een heus Kunstwerk.

Stay tuned

Sign up for our weekly newsletter.