Fransje Beton
Vind je dat leuk? Waarschijnlijk niet. Je voelt je gekrenkt in je trots als scheppend kunstenaar en in je trots als erelid van het gilde van huisschilders. Je vraagt je af wie er moet opdraaien voor de kosten. Drie potten rode, blauwe en gele Hemaverf én een verfroller, het zal de maatschappij wel weer wezen. Maar verder kun je d'r ook wel weer inkomen, in die hater van moderne kunst. Want wie noemt een spuuglelijk schilderij nou 'Who is afraid of red, yellow and blue'?
Stel je bent een Amerikaanse kunstenares, je heet Andrea Blum, en je maakt kunstwerken die het nobele streven van de stichting Jantje Beton ongedaan willen maken. Je zet zo'n gewapend grijs gietsel neer op de landelijke campus van een Nederlandse universiteit en vliegt met je eerlijk verdiende geld weer terug naar de States. Wat gebeurt er? Na een jaar of vier jaar krijg je een fax van de AKI met de tijding dat een ondernemende rector van een moderne universiteit een van je betonnen sieraden heeft bewerkt met Hemaverf en het ameublement van de firma's Hartman en Ikea. Volgens de fax wordt er op je kunstwerk zelfs bier geschonken en patat verkocht.
Zal Andrea daar blij mee zijn? Waarschijnlijk niet. Ze zal zich gekrenkt voelen in haar trots als beeldend kunstenaar en als erevoorzitter van het gilde van betonvlechters. maar ze zal d'r ook wel weer kunnen inkomen, in die ondernemende rector. Want wie noemt zo'n suburbaan blok beton nou ook 'Information plaza'? Dan vraag je om stoeltjes en een likje verf.
Grappig hè
Politiek is emotie. Alle rationele theorieën en modellen over regeren, besturen, leiding geven en de hele faculteit Bestuurskunde ten spijt. Ministers, kamerleden, colleges van bestuur, medezeggenschapsorganen, allemaal denken ze natuurlijk heel lang en heel goed na voordat ze belangrijke besluiten nemen. Maar uiteindelijk geeft hun gevoel de doorslag.
Je zou zelfs kunnen stellen: hoe eenvoudiger en overzichtelijker de kwestie, des te moeilijker en emotioneler bestuurders zich gaan gedragen. En waar gevoelens spelen krijgen woorden ineens een onvoorspelbaar gewicht. Het gaat in de politiek dus niet zozeer om inzicht of visie, maar om de juiste woorden op het juiste moment.
Vandaar dat PvdA-politici niet hardop van Kok en Melkert mogen zeggen dat de hypotheekrenteaftrek beperkt moet worden tot hypotheken van maximaal een half miljoen. Bang als ze zijn dat de VVD gaat schreeuwen dat de Partij van de Arbeid de hypotheekrenteaftrek hélemaal wil afschaffen. Wat Kok ongetwijfeld stemmen zou schelen. En dat allemaal ondanks het feit dat meer dan de helft van het geld dat de regering aan die aftrek uitgeeft, naar de allerrijkste 7 procent van de Nederlandse bevolking gaat.
En vandaar ook dat COR en CSR al meer dan een half jaar als kleine kinderen ruziën over de vraag wat voor medezeggenschapsstelsel er moet komen. Want dan laat de CSR bijvoorbeeld vlak voor de vergadering uitlekken nog steeds voor een ongedeeld stelsel te zijn. Terwijl ze dat volgens de COR-leden alleen tijdens de vergadering mochten zeggen. Met als gevolg dat het compromisvoorstel van het CvB richting prullenmand verdwijnt.
Met de woorden in de politiek is het als met de woorden in de liefde. Als ze mailt: grappig hè dat ik je tegen kwam, dan weet je dat je goed zit. Zou er ' wel grappig' staan, dan had je veel meer reden om te twijfelen.
