Buiten is het 30 graden en benauwd. Binnen, in het laboratorium van Lianne Doeswijk (26), zorgt de airconditioning voor een constante temperatuur van 20 graden en een luchtvochtigheid van 35 procent.
'Vorige maand, met die hittegolf, zat ik hier veel', vertelt de aio van de leerstoelgroep Lage Temperaturen, faculteit Technische Natuurkunde. 'Dan is zo'n laboratorium met airco wel lekker. Terwijl ik eigenlijk niet mag klagen over al die zonneschijn. Ik promoveer namelijk op zonnecellen.' Zonnecellen? Bij Lage Temperaturen? 'Ik ben hier inderdaad een beetje een buitenbeentje', verklaart Doeswijk, 'mijn collega's houden zich bezig met supergeleidende materialen. Ik ontwikkel daarentegen van titaandioxide een verbeterde anti-reflectiecoating voor zonnecollectoren.'
Doeswijk maakt daarvoor gebruik van de gepulste laserdepositietechniek. Door de laserbundel op een schijfje titaandioxide te richten verdampt het materiaal waarna het in een heel dunne film op een ondergrond neerslaat. 'Titaandioxide is een goeie anti-reflectiecoating. Dat is dus gunstig voor het rendement van de zonnecel. Maar daar staat tegenover dat de ladingdragers die door het zonlicht worden opgewekt, en die voor elektriciteit zorgen, weer makkelijk uit de dunne film verdwijnen. Ik probeer het materiaal zo aan te passen dat deeltjes met elektrische lading niet kunnen ontsnappen.'
Om ideeën op te doen over hoe dat zou kunnen vertrekt Doeswijk aanstaande zaterdag naar Amerika. 'Ik ga naar Tennessee, om drie maanden in het Oak Ridge National Laboratory te werken. Daar doen ze veel onderzoek naar duurzame energie. Lijkt me allemaal erg leuk en interessant. En tja, daar kan het inderdaad warm en vochtig zijn. Maar gelukkig ga ik in het goede seizoen.'
