Tweedeling
Gelijkheid in de gezondheidszorg is een heilig huisje voor sociaal democraten. Merkwaardig, want van een gelijke behandeling is nog nooit iemand beter geworden. Vroeger kreeg iedere patiënt, ongeacht rang of stand, onmiddellijk een aderlating. Dat was absoluut eerlijk, maar helaas voor menigeen fataal. De dood is een socialistische heilstaat. Het lijkt me dat niet gelijkheidsbeginselen, en al evenmin economische belangen, bepalend mogen zijn bij keuzes in de gezondheidszorg, maar louter de volksgezondheid.
De arts komt z'n praktijk binnen en ziet daar voor zich opgehoopt een manjaar misère. Achterste in de rij is zijn onwel geworden collega. Is de arts slim, dan behandelt hij als eerste z'n collega, zodat ze de resterende wachtrij gezamenlijk in een half jaar weg kunnen werken. De volksgezondheid is gebaat bij voorrang voor werkenden. Althans, voor zover het werkenden in de gezondheidszorg betreft. Andere werkenden dienen gewoon op hun beurt te wachten.
Vanuit hetzelfde licht bezien zou ook overwogen kunnen worden voorrang te verlenen aan mensen met een donorcodicil. Als dit meer mensen er toe brengt een codicil te ondertekenen, dan zou dit leiden tot een grotere beschikbaarheid van donoren en bijgevolg tot kortere wachtlijsten. Hier is de volksgezondheid bij gebaat.
Ik leg deze gedachte voor aan Herman, maar die reageert uitgesproken sceptisch: Ik heb al jaren een codicil, maar volgens mij werkt die enkel tegen mij. Zouden ze mij de nier van Pieter geven, dan ga ik er als enige op vooruit. Krijg ik de nier niet, dan ga ik dood, en kunnen er met mijn organen vele wachtenden worden geholpen. De volksgezondheid is er bij gebaat dat mensen met een codicil zo snel mogelijk overlijden. 't Liefst in de kracht van hun leven. Daarom zie ik meer heil in het EVO-voorstel om het regionale woon-werk verkeer zoveel mogelijk door woonwijken te laten jakkeren. Datontlast de files op de snelweg en voor de kliniek.
